Niezbity argument w kwestii legalizacji związków homoseksualnych

Żyjemy w świecie w którym rola państwa w naszym życiu nieustanie wzrasta. Nasze władze, z roku na rok wydają coraz więcej naszych pieniędzy, uchwalają coraz więcej ustaw i roszczą sobie prawo do regulowania każdego aspektu naszego życia.  Obecnie człowiek od urodzenia do śmierci jest wpasowany w ramy prawne naszego prawodawcy. Dla celów interpretowania przepisów prawnych przedstawicie nauk prawnych wieki temu ukuli pojęcie "racjonalnego prawodawcy". Obecnie pod tym pojęcie rozumie się prawodawcę który tworzy racjonalne przepisy prawne odpowiadające potrzebom demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji). Prawodawca racjonalny to prawodawca o najwyższym poziomie moralności.

Oczywiście mówimy tu o pewnym systemie idealnym, o modelu. Nikt z praktyków czy teoretyków prawa nie przyzna, że obecnie stanowione prawo w Polsce jest w pełni racjonalne, bo często nie jest! Ustawodawca dąży jednak do udoskonalania prawa i temu służy koncepcja racjonalnego prawodawcy która stanowi podstawę wykładni prawa w Polsce.  Prawodawca jednak sam nie definiuje pojęcia racjonalności co oznacza, że interpretowanemu zwrotowi należy przypisać takie znaczenie jakie posiada ono w języku potocznym bądź też w określonej dziedzinie wiedzy i praktyki jeżeli termin tego dotyczy. Stanowią o tym tzw. dyrektywy interpretacyjne wykładni językowej. Sprawę komplikuje fakt, że racjonalność na przestrzeni wieków była różnie rozumiana. Od czasów oświecenia termin ten jednak zawsze odnosił się do rozumu i analizy opartej na faktach i logicznym myśleniu (wnioskowaniu), a nie na uprzedzeniach, tradycji, zaburzeniach psychicznych czy niskim poziomie wiedzy. Sławny polski filozof Tadeusz Kotarbiński wyróżniał dwa rodzaje racjonalności: Racjonalność metodologiczną i rzeczową. Ta pierwsza odnosi się do kształtowania swojego zachowania przez dany podmiot w odniesieniu do posiadanej przez niego wiedzy. Natomiast racjonalność rzeczowa kształtuje swoje zachowanie w odniesieniu do wiedzy prawdziwej. W tym znaczeniu jest również modelem, a raczej wzorem do którego należy dążyć.

Prawidłowość ta odnosi się do wszystkich dziedzin prawa, jednak dzisiaj skupie się na prawie rodzinnym i kontrowersyjnej legalizacji związków homoseksualnych. Powyższy wstęp był konieczny aby zrozumieć na czym opiera się nasze prawo i do czego dąży (powinien dążyć) polski ustawodawca. Według obecnego stanu wiedzy (która zapewne zgodna jest z wiedzą prawdziwą) osoby nieheteroseksualne nie są pod żadnym względem gorsze od osób heteroseksualnych. Racjonalny prawodawca, nie ma więc żadnego powodu aby tych pierwszych dyskryminować a tych drugich faworyzować. Należy pamiętać, że w polskim prawie rodzinnym instytucja małżeństwa nie jest zależna od rodzicielstwa. To oczywiste, że nie trzeba być małżonkiem aby być rodzicem i  vice versa. Małżeństwo w Polsce jest trwałym usankcjonowanym prawnie związkiem kobiety i mężczyzny. Nikogo nie można zmusić do małżeństwa ponieważ jego zawarcie wymaga zgodnego i świadomego oświadczenia nupturientów ;-) Zawarcie małżeństwa skutkuje powstaniem  praw i obowiązków między małżonkami. Należą do nich m.in obowiązek wspólnego pożycia, wzajemnej pomocy, wierności i współdziałania dla dobra rodzinny. Natomiast prawa i obowiązki w stosunku do dzieci wynikają z samej władzy rodzicielskiej. Należą do nich między innymi prawo i obowiązek wychowywania dziecka i kierowania nim,  troski o dobro i rozwój odpowiednio do jego uzdolnień, zakaz stosowania kar cielesnych itd.  Normy prawne w tym zakresie regulują przepisy art. 92 do 112 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Jak widać związek małżeński nie zależnie czy z dziećmi czy bez ma takie same uprawnienia z tytułu zawarcia związku. Prawa i obowiązki rodzicielskie są więc niezależne od faktu zawarcia małżeństwa ! 

Kwestii tej widać, nie rozumieją przeciwnicy legalizacji związków homoseksualnych, czy to w formie związków partnerskich czy rozszerzenia definicji małżeństwa, ponieważ zasłaniają się dobrem dzieci które to niby zostaną pozbawione ochrony prawnej jeżeli ich rodzice nie będą małżonkami. Pomijając fakt, że aktywiści katoliccy wmawiają parom heteroseksualnym, że nie będą dobrymi rodzicami jeżeli nie wezmą ślubu, zastawia mnie jak można nie dostrzegać, że małżeństwo jest instytucją zawieraną dla małżonków a nie dla ich dzieci! To, że ktoś jest czyimś mężem czy żoną automatycznie nie sprawi, że będzie dobrym ojcem czy matką. Tak trudną pojąć, że dziecko nie pyta swoich rodziców o "papierek" tylko o to czy je kochają? Nie rozumiem także jak można twierdzić, że legalizacja związków homoseksualnych sprawi, że dzieci będą przez to krzywdzone? Dziecko jest owocem zbliżenia heteroseksualnego, i jako takie może być wychowywane także przez rodzica (jego rodzica!) które nie jest heteroseksualne sensu stricte. Czy jeżeli dziecko jest kochane i nie dzieje mu się krzywda to i tak nie można uznać, że rodzic nieheteroseksualny jest dobrym rodzicem? Celowo, nie używam słów gej, lesbijka, bo to są tylko etykiety które nic nie mówią o rzeczywistym stanie naszej orientacji seksualnej która zgodnie ze stanem wiedzy współczesnej seksuologii przyjmuje formę kontinuum. 

Problemem w toczonej dyskusji nie jest więc "widzimisię" zwolenników legalizacji związków homoseksualnych lecz niesprawiedliwość obecnego systemu gdzie osoby bezdzietnie, w tym bezpłodne są faworyzowane tylko ze względu na fakt heteroseksualnego charakteru ich związku.  Jeżeli państwo ma zamiar faworyzować płodne małżeństwa powinno to czynić tylko z tytułu posiadania dzieci, a więc z punktu widzenia ekonomicznego. Związki małżeńskie bezdzietne (w tym trwale bezpłodne), są więc de facto tak samo "jałowe" jak związki homoseksualne, ciesząc się jednak przy tym nieuzasadnionymi w stosunku do tych drugich przywilejami małżeńskimi. Z punktu widzenia racjonalnego prawodawcy obecny system jest więc wyjątkowo nieracjonalny bowiem bez należytego powodu dyskryminuje ludzi którzy niczym się od siebie nie różnią. Dlatego należało by albo zrównać pozycję związków homoseksualnych z pozycją małżonków albo drastycznie zaostrzyć prawo rodzinne, zastrzegając prawo do zawierania małżeństw tylko dla osób płodnych sensu largo, a mówiąc dokładniej (sensu stricte) dla związków już posiadających wspólne dzieci. W takim systemie małżeństwo cywilne możliwe było by do zawarcia jedynie przez osoby już posiadające dzieci tzn. a posteriori. Oczywiście to zarys systemu. Tylko jedne lub drugie rozwiązanie będzie racjonalne - a obecny system jest w sposób oczywisty niesprawiedliwy. Prosty przykład: Parę wieków temu kiedy poziom wiedzy racjonalnego (metodologicznie) prawodawcy był inny, wprowadził on prawo dyskryminujące osoby czarnoskóre bowiem wedle wiedzy prawodawcy z tamtego okresu czarny człowiek był gorszy od białego. Z punktu widzenia racjonalności rzeczowej taki pogląd nie miał i nie ma żadnych podstaw. Obecnie racjonalny (metodologicznie) prawodawca wprowadził prawo które zakazuje dyskryminacji rasowej ponieważ według wiedzy współczesnej czarny człowiek zasługuje na takie samo traktowanie jak każdy inny.   

Dlatego powtarzam po raz trzeci, że obecny system jest nieracjonalny i są tylko 2 rozwiązania. Pierwsze to ograniczenie prawa do zawierania małżeństwa tylko dla osób posiadających wspólne dzieci. Drugi to zrównanie pozycji par homoseksualnych z pozycją małżeńskich bezdzietnych par heteroseksualnych. W przeciwnym wypadku będziemy żyć w jakieś próżni intelektualnej gdzie w imię nieopartych niczym uprzedzeń państwo pozbawia swoich obywateli elementarnych praw i godności. Nie można godzić się na stanowienie prawa przez Państwo, które jak mówiłem wywiera coraz większy wpływ na nasze życie, jednocześnie godząc się na pozbawianie należnych praw równym nam ludziom. To już lepiej jakby nikt nie stanowił prawa, jeżeli ma być ono niesprawiedliwe. Dlatego godzimy się na prawo racjonalne, stanowione przez racjonalnego prawodawce. Na prawo oparte na aktualnej  i najlepszej dostępnej nam racjonalnej (metodologicznie) wiedzy która powinna dążyć do racjonalności rzeczowej którą jest postulowana wiedza prawdziwa. 

Pozdrawiam

Revilok