Egzamin pisemny na doradcę podatkowego 2014

No i stało się! zamiast przygotowywać się do starych testów i kazusów koniecznym będzie opanowanie nowej listy pytań które zostały opublikowane na stronie Ministerstwa Finansów przez państwową komisje egzaminacyjną uchwałą 14/V/2014. Poniżej postaram się ogarnąć w pierwszej kolejności kazusy a następnie dopiero część testową. Temat ten będzie sukcesywnie aktualizowany :-) 

Poniżej umieszczoną listę 45 pytań można podzielić na następujące kategorie:

Skargi na interpretacje: 13 ( 1; 2; 3; 5; 7; 10; 11; 12; 13; 30; 31; 37; 40)

Skargi  do WSA: 7 ( 8; 19; 24; 36; 38; 39; 43)

Skargi kasacyjne: 6  (18; 23; 25; 29; 33; 44)

Skargi o wznowienie postępowania: 3 (16; 17; 28)

Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczenia NSA: 1 (42)

Zażalenia do NSA: 3 (14; 15; 34)

Zażalenia na postanowienia: 3 (20; 21; 41)

Zażalenia na zarządzenie przewodniczącego: 2 (26; 35)

Zażalenie na odmowę wstrzymania decyzji: 1 (22)

Odwołania: 3  (4; 6; 32)

Wnioski o wznowienie postępowania: 2  ( 9; 45 )

Wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji: 1 ( 27)

1. Skarga na interpretację

Zainteresowana (podatniczka) Hanna K. wystąpiła z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych. We wniosku podała, że jest doradcą podatkowym wykonującym jednoosobowo i samodzielnie swój zawód we własnej indywidualnej kancelarii doradcy podatkowego. W ramach tej działalności wykonuje równie ż czynności zastępstwa prawnego z urzędu przed sądem administracyjnym, z tytułu przyznania w tym zakresie skarżącym podatnikom przez sąd prawa pomocy. Wobec powyższego zainteresowana zadała pytanie: czy przychody uzyskiwane jako zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej wykonywanej z urzędu kwalifikować należy jako pochodzące z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy te ż jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, wskazanej w art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy podatkowej? Zdaniem zainteresowanej przychody te są przychodami z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 14 lutego 2014 r., nr 90/60/90, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający z upoważnienia Ministra Finansów, ocenił stanowisko zainteresowanej podatniczki jako nieprawidłowe. Zdaniem podatkowego organu interpretacyjnego wykonywanie zastępstwa prawnego przed sądem administracyjnym z urzędu, to jest w ramach przyznanego skarżącemu prawa pomocy, odbywa się na zlecenie sądu, co odpowiada treści art. 13 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z tego powodu oceniane przychody pochodzą ze źródła przychodów wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli z działalności wykonywanej osobiście, niezależnie od tego, czy prowadząc kancelarię doradcy podatkowego podatniczka prowadzi działalność gospodarczą, czy też nie.

Wnioskodawczyni nie zgodziła się z powyższym stanowiskiem i złożyła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, jednakże Minister Finansów nie zmienił wydanej interpretacji. Proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego na opisaną powyżej indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego.

Podstawa prawna formalna: Art. 3 § 2 pkt 4a; Art. 50 § 1, 52 § 3 ; 53 § 2, 54 § 1 PPSA

Podstawa prawna materialna: Art. 13 pkt. 6, art. 5a pkt 6 i art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3 UPDOF; Art. 121 § 1 w zw. z art. 14h Ord. P; Art. 121 § 1 w zw. z art. 14h w zw. z art. 14c § 1 i 2 Ord. Pod.

2. Skarga na interpretację 

Zainteresowany (podatnik): KMBM – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością - wystąpił z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych. We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe). Spółka zamierza nabyć akcje spółki komandytowo-akcyjnej. Jako akcjonariusz spółki komandytowo-akcyjnej będzie posiadała określony udział w zysku spółki, o ile zysk zostanie przeznaczony do podziału przez walne zgromadzenie wspólników. Spółka zadała pytanie, czy w związku z posiadaniem przez nią statusu akcjonariusza w spółce komandytowo-akcyjnej , przychód (dochód) po jej stronie powstanie w dacie wypłaty dywidendy, tj. po podjęciu przez walne zgromadzenie uchwały o podziale zysku lub gdy statut spółki tak stanowi w innym dniu, czy też przychód z tego tytułu wystąpi po stronie wnioskodawcy na analogicznych zasadach, jak w przypadku komplementariusza, to jest zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych? W ocenie spółki przychód powstaje u akcjonariusza s półki komandytowo - akcyjnej dopiero w dacie otrzymania dywidendy, na skutek podjęcia uchwały o podziale zysku.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający z upoważnienia Ministra Finansów, w interpretacji indywidualnej z dnia 15 stycznia 2012 r., nr 100/2012, uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe. W uzasadnieniu wskazał, że w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki komandytowo-akcyjne j spółka ta nie jest podatnikiem podatku dochodowego, podatnikami są wszyscy wspólnicy tej spółki.  Je  żeli akcjonariuszem spółki komandytowo-akcyjnej jest osoba prawna, to przychody z udziału w spółce komandytowo-akcyjnej podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w sposób określony w art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem, dochody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, z zastrzeżeniem art. 1 ust. 3 [...] łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego udziału. Organ podkreślił, że podatnicy zobowiązani są wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego, a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące. Ustawodawca nie czyni wyjątku w zakresie opodatkowania dochodów akcjonariusza spółki komandytowo-akcyjnej uzyskanych z udziału w tej spółce w stosunku do jego pozostałych dochodów, a tak że w stosunku do dochodów uzyskiwanych przez wspólników innych spółek osobowych. Zdaniem organu, akcjonariusz obli czając miesięczne zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych powinien uwzględniać część przychodów i kosztów spółki komandytowo-akcyjnej, przypadających m. in. na posiadane w trakcie roku obrachunkowego akcje, zgodnie z zasadami określonymi w art. 5 u.p.d.o.p., bez rozróżnienia jednak, który ustęp tego przepisu organ miał na myśli. Z kolei podstawę udokumentowania przychodu i dochodu stanowią księgi rachunkowe, do których prowadzenia zobowiązana jest spółka komandytowo-akcyjna na zasadach uregulowanych w ustawie o rachunkowości. Przychód wynikający z ksiąg stanowi, wedle opinii organu, podstawę do określenia wysokości dochodu, podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku z tytułu udziału w spółce osobowej dla każdego ze wspólników. Wnioskodawca nie zgodził się z powyższym stanowiskiem i złożył wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, jednakże Minister Finansów nie zmienił wydanej interpretacji. 

Proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego na opisaną powyżej indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego.

Podstawa prawna formalna: Art. 3 § 2 pkt 4a; Art. 50 § 1, 52 § 3 ; 53 § 2, 54 § 1 PPSA
Podstawa prawna materialna: Art. 5 ust. 1, art. 12 ust. 1 pkt. 1, art. 12 ust. 3 Art. 12 ust. 3e, art. 22 ust. 1, art. 25 ust. 1 u.p.d.o.f ; Art. 120, art. 121 § 1 w zw. z art. 14h Ord. Pod

3. Skarga na interpretację

Zainteresowany (podatnik): MK – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością - wystąpił z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej w przedmiocie podatku od nieruchomości. We wniosku Spółka przedstawiła stan faktyczny z którego wynika, że jest właścicielem stacji transformatorowych, w skład których wchodzą transformatory. Transformatory nie są umiejscowione w budynkach, lecz zostały zamontowane na betonowych żerdziach (fundamentach), mogą być odłączane, przenoszone i montowane w innych miejscach.

W tym stanie faktycznym Spółka zadała następujące pytanie: czy opisane transformatory stanowią urządzenia budowlane, o których mowa w art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w związku z art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane lub czy są budowlami wchodzącymi w skład budowli jako całości techniczno - użytkowej w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 wymienionej ustawy podatkowej w związku z art. 3 pkt 1 lit. b powołanej ustawy Prawo budowlane. Przedstawiając swoje stanowisko prawne w sprawie Spółka uznała, że transformatory nie są urządzeniami budowlanymi ani budowlami opisanymi wyżej. W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 2 lutego 2014 r., nr 22/2014, Prezydent miasta Wrocławia ocenił stanowisko Spółki jako nieprawidłowe. Zdaniem podatkowego organu interpretacyjnego betonowe fundamenty i transformatory składają się na całość techniczno - użytkową specyficzną dla budowli. Transformator jest integralną częścią całego zespołu budowli, a więc mieści się w przedmiocie opodatkowania wskazanym w art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Wnioskodawca nie zgodził się z powyższym stanowiskiem i złożył wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, jednakże Minister Finansów nie zmienił wydanej interpretacji. Proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego na opisaną powyżej indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego.

Podstawa prawna formalna: Art. 3 § 2 pkt 4a; Art. 50 § 1, 52 § 3 ; 53 § 2, 54 § 1 PPSA Podstawa prawna materialna: Art. 1a ust.1 pkt 2 u.o.p.o.l w zw. z art. 3 pkt 9 u.p.b.; art. 1a ust.1 pkt. 2 u.o.p.o.l w zw. z art. 3 pkt 1 lib. b .u.p.b

4. Odwołanie

W dniu 11 stycznia 2014 r. podatnik Mieczysław D. wystąpił z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych w kwocie 100 000 zł. za rok podatkowy 2010. Do wniosku tego, powołując się na art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej, złożył skorygowaną deklarację podatkową za rok 2010. Decyzją z dnia 3 marca 2014 r., nr 14/2/2014, Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa – Śródmieście odmówił stwierdzenia nadpłaty. W ocenie organu podatkowego z rozpatrzonego wniosku dochodzona przez podatnika nadpłata nie wynika. Nadpłata ta wynika być może z treści skorygowanej deklaracji podatkowej za rok podatkowy 2010, jednakże podatnik nie złożył wniosku w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego za ten okres podatkowy, natomiast wszczęcie z urzędu wymienionego postępowania z art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej było niedopuszczalne, ponieważ toczyło się już postępowanie, w którym rok 2010 oceniany był z punktu widzenia żądania stwierdzenia nadpłaty. Proszę sporządzić odwołanie od przedstawionej decyzji.

Podstawa prawna formalna: Art. 127, art. 220, art. 223 i art. 233 Ord.Pod.
Podstawa prawna materialna: Art. 21 § 2, art. 73 § 1 pkt 1, art. 75 § 3 i § 4 Ord.Pod. Art. 21 § 3 w zw. z art. 165 § 2 Ord.Pod.  

5. Skarga na interpretację 

Zainteresowany  (podatnik)  Adam  M.  wystąpił  z  wnioskiem  o  wydanie indywidualnej  interpretacji przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych. We wniosku przedstawił zdarzenie przyszłe, w którym zamierza zostać akcjonariuszem spółki komandytowo – akcyjnej, w której nie będzie pełnił roli komplementariusza. Zapytał w związku z tym, czy uzyskane przez akcjonariusza dochody związane z posiadaniem akcji w spółce komandytowo akcyjnej podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to jest w trakcie roku podatkowego, poprzez ustalanie co miesiąc dochodu przypadającego na akcjonariusza i zapłatę zaliczek miesięcznych na podatek dochodowy od osób fizycznych, czy też dochód ten podlega opodatkowaniu dopiero w momencie faktycznej zapłaty dywidendy akcjonariuszowi. Zdaniem wnioskodawcy w tracie roku podatkowego nie ciąży na nim obowiązek ustalenia dochodu i wpłacania comiesięcznych zaliczek, natomiast zobowiązany jest do opodatkowania przypadającego na niego dochodu dopiero w dacie wypłacenia mu przez spółkę dywidendy.  W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 21 września 2013 r., nr 112/118, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający z upoważnienia Ministra Finansów, ocenił stanowisko zainteresowanego jako nieprawidłowe. Podatkowy organ interpretacyjny podniósł, że opodatkowaniu podlegają dochody poszczególnych wspólników.  W konsekwencji dochody wnioskodawcy podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Organ wskazał, że jeżeli spółka nieposiadająca osobowości prawnej prowadzi jedną z wymienionych w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych działalności, to przychody wspólników takiej spółki, określone na podstawie art. 8 ust. 1 wymienionej ustawy, uznawane są za przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, zgodnie z art. 5b ust. 2 tej samej ustawy podatkowej. W powołanej ustawie brak jest regulacji szczególnych dotyczących rozliczania przychodów i kosztów ich uzyskania z tytułu uczestnictwa w spółce przez akcjonariusza te j spółki i opodatkowania uzyskanych z tego tytułu dochodów. Wobec tego uzyskane przez tę spółkę przychody i poniesione koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u jej wspólników, to jest akcjonariuszy i komplementariuszy. Dla wspólnika będącego osobą fizyczną będzie to dochód z pozarolniczej działalno ści gospodarczej – niezależnie od statusu wspólnika w spółce - podlegający opodatkowaniu albo wg skali podatkowej (art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) , albo podatkiem w stawce 19% wg art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ustalany na podstawie prowadzonych przez spółkę ksiąg rachunkowych. W takim przypadku dochód obliczony będzie na zasadzie zawartej w art. 24 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji powyższego podatnicy będą zobowiązani, na podstawie art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bez wezwania, wpłacać zaliczki miesięczne na podatek, wg zasad i w wysokości określonej w tejże ustawie. Organ wskazał także na wynikający z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek składania rocznych zeznań podatkowych i ostatecznie stwierdził, że przychód uzyskany przez akcjonariusza z tytułu uczestnictwa w spółce komandytowo - akcyjnej będzie przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej, to jest ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a wnioskodawca jako akcjonariusz takiej spółki będzie zobowiązany do ustalania przychodów i kosztów ich uzyskania proporcjonalnie do wysokości jego udziału w zysku spółki na podstawie ksiąg rachunkowych spółki, do wpłacania zaliczek i do złożenia rocznego zeznania podatkowego.

Wnioskodawca nie zgodził się z powyższym stanowiskiem i złożył wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, jednakże Minister Finansów nie zmienił wydanej interpretacji. 

Proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego na opisaną powyżej indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego.

Podstawa prawna formalna: Art. 3 § 2 pkt 4a; Art. 50 § 1, 52 § 3 ; 53 § 2, 54 § 1 PPSA

Podstawa prawna materialna: Art. 14 ust. 1i w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 1 art. 5b ust. 2 i w zw. z art. 8 ust. 1 i art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f; art. 14 ust. 1 w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 5b ust. 2 i art. 8 ust. 1 i art. 10 ust. 1 pkt 3 up.d.o.f art. 120, art. 121 § 1 w zw. z art. 14h Ord. Pod.

6. Odwołanie

XYZ Spółka z o. o. w 2012 r. poniosła strat ę w kwocie 12300 zł z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności z tytułu umów sprzeda ży towarów handlowych, a przysługujących jej wobec ABC S.A. Spółka XYZ zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów stratę z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności przy uwzględnieniu wartości wierzytelności z należnym podatkiem od towarów i usług (10000 zł + 2300 z ł VAT). Organ podatkowy prowadząc postępowanie podatkowe zakwestionował zaliczenie straty do kosztów uzyskania przychodów, twierdząc, że Spółka jest ewentualnie uprawniona do zaliczenia straty do kosztów uzyskania przychodów, ale bez uwzględniania podatku od towarów i usług, a więc w kwocie 10000 zł, gdyż ten podatek jest rozliczany według odrębnych zasad, określonych w ustawie o podatku od towarów i usług.

Decyzją z dnia 4 marca 2013 r., doręczoną Spółce w dniu 8 marca 2013 r., organ podatkowy I instancji określił Spółce zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za 2012 r. kwestionując zaliczenie straty z tytułu zbycia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów wraz z należnym podatkiem od towarów i usług. Proszę sporządzić odwołanie, działając jako pełnomocnik Spółki - doradca podatkowy.

Podstawa prawna formalna: Art. 220 § 1 w zw. z art. 222 w zw. z art. 223 § 1 i § 2 pkt 1 Ord.Pod. Podstawa prawna materialna:  Art. 12 ust. 1-3 oraz art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p

7. Skarga na interpretację

ABC S.A. złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wy datków związanych z podwyższeniem kapitału zakładowego. Ze stanu faktycznego przedstawionego przez spółkę wynikało, że organy spółki podjęły uchwały w sprawie podwyższenia kapitału zakładowego. Konsekwencją tego jest emisja nowych akcji, które oferowane będą w ramach oferty publicznej. Akcje zostaną wprowadzone do obrotu na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie (GPW). W związku z powyższym Spółka ponosi wydatki związane z podwyższeniem kapitału zakładowego i ofertą publiczną swoich akcji. Wydatki te obejmują opłaty notarialne, sądowe, opłaty za publikację, podatek od czynności cywilnoprawnych, opłaty na rzecz GPW, Krajowego Depozytu Papierów Wartościowych (KDPW). Oprócz tego spółka ponosi tak że inne wydatki, dotyczą one usług związanych z przygotowaniem prospektu emisyjnego, publicznym udostępnieniem prospektu, poszukiwaniem inwestorów, obsługą techniczno - organizacyjną i prowadzeniem oferty publicznej, koordynowaniem i raportowaniem o przebiegu procesu oferty, rozliczeniem oferty publicznej. Usługi te obejmują doradztwo inwestycyjne, pomoc prawną, usługi audytorskie, wyceny, tłumaczenia, usługi i pośrednictwo firmy inwestycyjnej, oferującego i subemitenta, usługi marketingowe, poligraficzne.

W związku z powyższym spółka zadała pytanie, czy ponoszone przez ni ą wydatki w związku z podwyższeniem kapitału zakładowego, emisją i ofertą publiczną akcji, a w szczególności wydatki na usługi związane z wprowadzeniem akcji do obrotu na GPW oraz czynności związane z przygotowaniem, organizacją i przeprowadzeniem publicznej oferty akcji oraz ich obsługą i rozliczeniem, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zdaniem spółki wszystkie poniesione przez ni ą wydatki związane z emisją i ofertą publiczną emitowanych akcji mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W dniu 10 grudnia 2013 r. Minister Finansów – organ upoważniony Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydał interpretację, w której uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe . Wydatków związanych z podwyższeniem kapitału zakładowego nie można traktować, jako kosztów uzyskania przychodów, nie odnoszą się one bowiem do przychodu podatkowego, są bezpośrednio powiązane z przeprowadzeniem neutralnej podatkowo operacji na kapitale zakładowym spółki. Pismem z dnia 20 grudnia 2013 r., nadanym listem poleconym, w tym samym dniu w placówce pocztowej, Spółka wezwała organ interpretacyjny do usunięcia naruszenia prawa. Organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Proszę sporządzić skargę, działając jako pełnomocnik Spółki doradca podatkowy.

Podstawa prawna formalna: Art. 3 § 2 pkt 4a; Art. 50 § 1, 52 § 3 ; 53 § 2, 54 § 1 PPSA Podstawa prawna materialna: Art. 15 ust. 1, art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 w zw. z art. 12 ust. 4 pkt 4 u.p.d.o.p ; Art. 121 § 1 w zw. z art. 14h Ord. Pod. 

8. Skarga na decyzję

Anna Nowak pismem z dnia 15.02.2013 r. zwróciła się do Urzędu Skarbowego w W. o rozłożenie na raty (24 raty) zapłaty zaległości podatkowej w kwocie 12000 zł w podatku od spadków i darowizn z tytułu zasiedzenia udziału w nieruchomości oraz umorzenie odsetek za zwłokę. Jako uzasadnienie wniosku podała, że znajduje się w trudnej sytuacji materialnej. Anna Nowak powołała się na trudną sytuację materialną w jej rodzinie oraz ponoszenie kosztów kształcenia córki i syna w liceum oraz mało letniego syna w szkole podstawowej. Mąż zmarł i Anna Nowak samotnie wychowuje i utrzymuje troje dzieci. Rodzina korzysta sporadycznie z pomocy społecznej, dzieci pobierają rentę rodzinną w najniższym wymiarze. Przedmiotem zasiedzenia jest udział w nieruchomości, w której Anna Nowak zamieszkuje wraz z rodziną. Anna Nowak zmuszona była do spłaty zaciągniętych kredytów na remont domu, kształcenie dzieci i nie posiada żadnych oszczędności ani cennych ruchomości. Uzyskuje dochody z tytułu umowy o pracę w kwocie 2000 zł miesięcznie. Anna Nowak uzyskuje dodatkowe dochody z tytułu pracy nakładczej w wysokości około 600 zł miesięcznie. Przewiduje zatem, że będzie w stanie spłacić zaległość podatkową w 24 ratach, zwłaszcza, że córka i syn skończą w tym roku liceum i podejmą pracę. Natomiast nie ma możliwości jednorazowej zapłaty zaległości podatkowej. Umorzenie odsetek za zwłokę stanowiłoby dla podatnika znaczną ulgę.

Organ podatkowy nie prowadząc postępowania w sprawie weryfikacji przesłanek wniosku poprzestał na okolicznościach wskazanych przez podatnika we wniosku i decyzją z dnia 20 maja 2013 r., doręczoną w dniu 23 maja 2013 r., odmówił podatnikowi rozłożenia na raty zapłaty zaległości podatkowej i umorzenia odsetek za zwłokę. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji jako podstawę rozstrzygnięcia wskazał art. 67a § 1 pkt 2 i 3 ustawy – Ordynacja podatkowa, który statuuje uznani owość organu podatkowego w zakresie udzielania ulg podatkowych. Organ w uzasadnieniu wskazał, że sytuacja majątkowa podatnika jest trudna, jednak podatek od spadków i darowizn jest podatkiem majątkowym i podatnik uzyskał tytułem zasiedzenia przysporzenie. Przesłanki podane przez podatnika we wniosku nie są wystarczającą podstawą do rozłożenia na raty zapłaty zaległości podatkowej i umorzenia odsetek za zwłokę, podatnik nie daje gwarancji, że zapłaci zaległość podatkową w ratach. Ponadto organ podatkowy powołał się na postanowienie Burmistrza Miasta i Gminy z dnia 25 kwietnia 2013 r., który odmówił udzielenia zgody na zastosowanie wnioskowanej ulgi podatkowej, zresztą też nie prowadząc żadnego postępowania dowodowego w sprawie. Anna Nowak od powyższej decyzji organu I instancji wniosła odwołanie powtarzając argumenty jak we wniosku o udzielenie ulgi podatkowej i wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i rozłożenie na 24 raty zaległości podatkowej i umorzenie odsetek za zwłokę. Organ II instancji decyzją z dnia 1 lipca 2013 r., doręczoną Annie Nowak w dniu 5 lipca 2013 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, nie dostrzegając podstaw do uwzględnienia odwołania. Organ II instancji w całości podzielił argumentację organu Instancji.

Proszę sporządzić skargę, działając jako pełnomocnik - doradca podatkowy.

Podstawa prawna formalna: Art. 3 § 2 pkt 1; Art. 50 § 1, 52 § 1 ; 53 § 1, 54 § 1 PPSA ; Art 145 § 1 pkt 1 lit. a i c PPSA; Art. 135; Art. 200, 205 § 2 PPSA

Podstawa prawna materialna: Art. 67a § 1 pkt 2 i 3 Ord.Pod; Art. 122, art. 187 § 1, art. 191 i art. 210 § 1 pkt 6 w zw. z § 4 Ord. Pod.

9. Wniosek o wznowienie postępowania podatkowego

Z akt sprawy wynika, iż podatnik na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w K. z dnia 21 marca 2008 r. nabył ½ udziału w spadku po ojcu. Postanowienie uprawomocniło się 11 kwietnia 2008 r. i zostało mu doręczone w dniu 8 maja 2008 r. W dniu 6 czerwca 2008 r. Jan W. złożył w organie podatkowym zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych. Z uwagi na to, że zgłoszenie zostało złożone z uchybieniem miesięcznego terminu, zakreślonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn (art. 4a ust. 1 pkt 1 ustawy) decyzją z dnia 23 października 2008 r., Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. ustalił Janowi W. zobowiązanie podatkowe w podatku od spadków i darowizn w wysokości 34000,00 zł. W wyniku złożonego odwołania organ II instancji decyzją z dnia 10 lutego 2009 r., doręczoną Janowi W. w dniu 13 lutego 2009 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Podatnik nie składał skargi do sądu administracyjnego.

Wyrokiem z dnia 4 czerwca 2013 r. sygn. akt P 43/11 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 4a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2008 r. jest niezgodny z art. 2 Konstytucji RP. (wyrok ogłoszony w dniu 18 czerwca 2013 r. w Dz. U. z 2013, poz. 692). Proszę sporządzić wniosek o wznowienie postępowania podatkowego, działając jako pełnomocnik - doradca podatkowy.

Podstawa prawna formalna:  Art. 240 § 1 pkt 8 w zw. z art. 241 § 2 pkt. 2  w zw. z art. 245 § 1 pkt 1 w zw. z art. 246 § 1 Ord.Pod

10. Skarga na interpretację

Zainteresowany (podatnik) Stefan B. wystąpił z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych. We wniosku wskazano, że zainteresowany i inne osoby fizyczne są wspólnikami tej samej spółki jawnej. Planowane jest przekształcenie spółki jawnej w spółkę z o.o., w której udziały zostaną objęte przez wnioskodawcę i jego dotychczasowych wspólników. Następnie udziały te, wycenione według wartości rynkowej, zostaną wniesione tytułem wkładów do innej spółki osobowej, na przykład spółki jawnej czy spółki komandytowo-akcyjnej. W związku z takim stanem faktycznym wnioskodawca postawił następujące pytanie: "Czy wniesienie przez podatnika do spółki osobowej wkładów niepieniężnych w postaci udziałów w spółce z o.o. spowoduje n a gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powstanie przychodu u wspólnika na dzień podwyższenia wkładów w spółce jawnej?". W ocenie wnioskodawcy wniesienie w kładu niepieniężnego w postaci udziałów spółki z o.o. do spółki osobowej nie spowoduje powstania przychodu w wysokości wartości nominalnej objętych udziałów na dzień podwyższenia wkładów w spółce osobowej.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 11 V 2011 r., nr 18/15, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający z upoważnienia Ministra Finansów, uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe, stwierdzając, że w opisanym stanie faktycznym wniesienie wkładu do spółki osobowej w postaci udziałów jest równoznaczne z ich odpłatnym zbyciem, stanowi zatem przychód z kapitałów pieniężnych i będzie podlegało opodatkowaniu na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym przychodem będzie wartość objętego wkładu w spółce osobowej, a kosztami uzyskania tego przychodu będą wydatki poniesione na nabycie wniesionych do spółki osobowej udziałów.

Wnioskodawca nie zgodził się z powyższym stanowiskiem i złożył wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, jednakże Minister Finansów nie zmienił wydanej interpretacji.

Proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego na opisaną powyżej indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego.

Podstawa prawna formalna: Art. 3 § 2 pkt 4a; Art. 50 § 1, 52 § 3 ; 53 § 2, 54 § 1 PPSA ; Art. 146 § 1 art. 20,0 i 205 § 2 PPSA 

Podstawa prawna materialna: Art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a ; Art. 21 ust. 1 pkt. 50b u.p.d.o.f; art. 14c§ 2, art. 121 § 1 Ord.Pod w z. z art. 14h Ord.Pod.

11. Skarga na interpretację

Zainteresowany (podatnik): PK – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością - wystąpił z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.

We wniosku Spółka przedstawiła stan faktyczny, z którego wynika, że jako ogólnopolski kolporter prasy prowadzi sprzedaż prasy oraz wyrobów pozaprasowych w punktach sprzedaży detalicznej (kioski oraz saloniki prasowe) na terenie całego kraju. Spółka jest najemcą użytkowanych pomieszczeń. W celu dostosowania tych pomieszczeń do potrzeb oraz standardów prowadzonej przez Spółkę działalności konieczne jest dokonywanie w nich inwestycji, w tym niezbędnych prac adaptacyjnych. Zdarza się, że dana lokalizacja nie spełnia zakładanych celów i generuje straty. Wówczas Spółka stara się zakończyć najem w tym miejscu, w celu zawarcia nowej umowy, która przyniesie przychód z prowadzonej działalności. W większości przypadków zawarte przez Spółkę  umowy nie przewidują możliwości zwrotu przez wynajmującego wydatków poniesionych na ulepszenie przedmiotowych obiektów, ani te ż zwrotu wyposażenia sfinansowanego przez Spółkę. Wyposażenie jest bowiem przystosowane do danego wynajmowanego pomieszczenia, tzn. jest ono wykonywane pod konkretne wnętrze i pomimo że można je chociaż częściowo zdemontować, to po takim demontażu uzyskane elementy nie nadają się do ponownego wykorzystania, bądź ich przystosowanie do nowego miejsca jest dla Spół ki finansowo nieopłacalne. Zdemontowane elementy nie nadają się równie ż do sprzedaży. Spółka takie inwestycje traktuje jako inwestycje w obcym środku trwałym, od których dokonywana jest amortyzacja. W momencie rozwiązania umowy Spółka wykreśla środek trwały z ewidencji, dokonuje likwidacji środka trwałego.

W oparciu o tak przedstawiony stan faktyczny Spółka zapytała - czy strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcy środek trwały w postaci wydatków poniesionych na dostosowanie zajmowanego na podstawie umowy najmu lokalu do prowadzonej działalności może zostać zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem  Spółki,  strata  odpowiadająca  niezamortyzowanej  wartości  początkowej  inwestycji  w  obcym środku trwałym, niespełniająca przesłanek z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, je żeli jej powstanie wynika z działań podatnika podjętych dla realizacji celu określonego w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 10 II 2014 r., nr 115/2014, w której ocenił stanowisko zainteresowanej Spółki jako nieprawidłowe.

Organ stwierdził, że w przypadku, gdy Spółka zbywa nieodpłatnie na rzecz danego wynajmującego prawo do wartości poniesionych nakładów w obcym środku trwałym odpowiadające niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym - nie ma ona prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości inwestycji w obcym środku trwałym z uwagi na kumulatywne zaistnienie następujących negatywnych przesłanek:

– koszt odpowiadający niezamortyzowanej wartości zbytego nieodpłatnie środka trwałego nie spełnia generalnej zasady wynikającej z treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to jest istnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi kosztami a uzyskanymi przychodami, gdyż środki trwałe i inwestycje w obce środki trwałe pozostające w opuszczanych pomieszczeniach nie będą już wykorzystywane w działalności gospodarczej Spółki.

– koszt ten podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca nie zgodził się z powyższym stanowiskiem i złożył wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, jednakże Minister Finansów nie zmienił wydanej interpretacji.

Proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego na opisaną powyżej indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego.

12. Skarga na interpretację

Zainteresowany (płatnik): MZS – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością - wystąpił z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny. Spółka prowadzi działalność usługową w miejscu swej siedziby jak równie ż w wielu innych miejscowościach na terenie całego kraju. W związku z tą działalnością pracownicy Spółki wyjeżdżają do różnych miejscowości; z tego tytułu wypłacane są im diety, koszty podróży, noclegu i wyżywienia. W tym stanie rzeczy Spółka zadała następujące pytanie: czy wypłacone pracownikowi diety, koszty podróży, noclegu i wyżywienia za odbyte przez niego wyjazdy służbowe są wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit a. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prezentując własne stanowisko Spółka udzieliła na powyższe pytanie odpowiedzi twierdzącej.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 21 września 2013 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający z upoważnienia Ministra Finansów, stwierdził, co następuje: jeżeli w opisanym zdarzeniu przyszłym będziemy mieli do czynienia z podróżą służbową, to diety i kwoty należności wypłaconych pracownikom, związanych z podróżą służbową, podlegać będą zwolnieniu na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Organ stwierdził ponadto, że nie wypowie się w kwestii, czy opisywane wyjazdy pracowników Spółki s ą podróżami służbowymi a także czy wypłacane kwoty są dietami oraz innymi należnościami związanymi z podróżami służbowymi, ponieważ zagadnienia te regulowane są przepisami prawa pracy, które nie mogą stanowić przedmiotu indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego. Przedmiotem interpretacji mogą być wyłącznie przepisy prawa podatkowego, w żadnym przypadku nie mogą być nim przepisy nie podatkowe.

Wnioskodawca nie zgodził się z powyższym stanowiskiem i złożył wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, podnosząc, że nie udzielono mu pełnej i wyczerpującej interpretacji indywidualnej. Minister Finansów nie zmienił wydanej interpretacji.

Proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego na opisaną powyżej indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego.

13. Skarga na indywidualną interpretację

W dniu 1 marca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego (nr 100/2014) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

W dniu 1 kwietnia 2014 r. podatnik Bogdan L. wniósł skargę na wyżej wymienioną interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zarzucając jej błędną wykładnię i nieprawidłową ocenę zastosowania materialnego prawa podatkowego w postaci art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skarga wpłynęła do sądu, została opłacona wpisem sądowym; sprawa oczekiwała na merytoryczne rozpoznanie przez sąd. Przed wyznaczeniem rozprawy w sprawie, w dniu 1 maja 2014 r., Minister Finansów wydał indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego (nr 200/2014), w której, powołując się wyłącznie na art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, uchylił zaskarżoną przez podatnika do sądu interpretację z dnia 1 marca 2014 r. Zdaniem Ministra Finansów, indywidualna interpretacja przepisów prawa podatkowego z dnia 1 marca 2014 r. była nieprawidłowa, ponieważ podatkowy organ interpretacyjny wydał ją w odniesieniu do niewyczerpująco przedstawionego przez podatnika stanu faktycznego, to jest nie zastosował art. 169 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej. Z tego powodu, w ocenie Ministra Finansów, na podstawie art . 14e § 1 Ordynacji podatkowej, indywidualna interpretacja przepisów prawa podatkowego z dnia 1 marca 2014 r. mu siała zostać uchylona interpretacją indywidualną z dnia 1 maja 2014 r.

Wezwany, w dniu 9 maja 2014 r., przez podatnika do usunięcia naruszenia prawa Minister Finansów nie udzielił na to wezwanie odpowiedzi. Proszę sporządzić skargę do sądu administracyjnego na wydaną przez Ministra Finansów indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 1 maja 2014 r. (nr 200/2014).

14. Zażalenie do NSA

Postanowieniem z dnia 23 sierpnia 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił Markowi Markiewiczowi wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji z uwagi na niewystąpienie okoliczności uzasadniających spełnienie przesłanek wstrzymania, o których m owa w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), dalej w skrócie p.p.s.a. Odpis powyższego orzeczenia doręczono stronie w dniu 5 września 2012 r. W piśmie datowanym na dzień 18 września 2012 r. skarżący wystąpił do sądu o zmianę tegoż postanowienia w trybie art. 61 § 4 p.p.s.a. Pismo skarżącego zostało potraktowane przez sąd jako zażalenie na ww. postanowienie, które to za żalenie postanowieniem z dnia 9 października 2012 r. sąd odrzucił z uwagi na upływ terminu do wniesienia zażalenia od postanowienia z dnia 23 sierpnia 2012 r., to jest na podstawie art. 178 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. Proszę sporządzić zażalenie na postanowienie z dnia 9 października 2012 roku.

15. Zażalenie do NSA

W skardze z dnia 15 października 2013 roku Janina Janowska (podatniczka) zaskarżyła decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w przedmiocie określenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 201 0 rok. W tym samym piśmie wystąpiła do sądu o wstrzymanie wykonania decyzji na podstawie art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 poz. 270), dalej w skrócie: p.p.s.a. Podniosła, że cierpi na chorobę wieńcową oraz korzysta z rehabilitacji po chorobie nowotworowej. Jednocześnie ma ona na swoim utrzymaniu uczącą się córkę. W tej sytuacji, zapłacenie wynikającej z zaskarżonej decyzji kwoty podatku odbyłoby się kosztem rezygnacji z wykupienia leków oraz zaprzestania rehabilitacji, co wiązałoby się niebezpieczeństwem powstania znacznej szkody oraz ryzykiem wystąpienia nieodwracalnych skutków dla jej stanu zdrowia. WSA postanowieniem z dnia 29 października 2013 roku odmówił wstrzymania wykonania decyzji powołując się na brak wystąpienia okoliczności, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. Odpis postanowienia sądu doręczono skarżącej w dniu 15 listopada 2013 roku. Proszę sporządzić zażalenie na postanowienie WSA z dnia 29 października 2013 r.

16. Skarga o wznowienie postępowania przed NSA

Wyrokiem z dnia 6 października 2011 r., Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) dalej w skrócie: p.p.s.a., oddalił skarg ę kasacyjną Piraci Sp. z o.o. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 9 października 2009r., w sprawie ze skargi spółki na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 12 kwietnia 2006 r., w przedmiocie podatku od towarów i usług. Naczelny Sąd Administracyjny na posiedzeniu jawnym, poprzedzającym wydanie wyroku w dniu 6 października 2011 roku, rozpoznał też złożony w dniu 5 października wniosek Jana Kowalskiego o dopuszczenie go do udziału w charakterze uczestnika na zasadzie art. 33 § 2 p.p.s.a. oraz dopuścił Jana Kowalskiego do udziału w postępowaniu. Ze stanu faktycznego sprawy wynika, że Jan Kowalski informację o tym, że toczy się przed Naczelnym Sądem Administracyjnym postępowanie powziął w dniu 29 września 2011 roku. Nie został jednak poinformowany o tym, że jest wyznaczony termin rozprawy, a rozprawa na której został dopuszczony do udziału w sprawie odbyła się bez jego czynnego udziału. Dopiero dopuszczenie Jana Kowalskiego do udziału w sprawie w charakterze uczestnika w dniu 6 października 2011 roku dawało mu możliwość zapoznania się z aktami, ustalenia na jakim etapie jest to postępowanie, czy jest wyznaczony termin rozprawy i na kiedy, zapoznania się ze skargą kasacyjną, a następnie zajęcia stanowiska w sprawie. Proszę sporządzić skargę o wznowienie postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

17. Skarga o wznowienie postępowania przed WSA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w dniu 15 lipca 2013 roku oddalił skargę Wojciecha Wojciechowskiego zamieszkałego w Wojcieszowicach na ostateczną decyzję w przedmiocie podatku rolnego za 2013 rok. Skarżący został prawidłowo powiadomiony o terminie rozprawy, jednak, na skutek trwającej w jego miejscowości od dnia 14 lipca do dnia 5 sierpnia 2013 r., potwierdzonej ogłoszeniem stanu klęski żywiołowej, powodzi, był pozbawiony komunikacji z siedzibą sądu. Z tej przyczyny, nie mógł czynnie uczestniczy ć w rozprawie w dniu 15 lipca 2013 r., a ponadto w wymienionych powyżej dniach, skarżący nie mógł ani przejrzeć akt sprawy ani wystąpić z wnioskiem o sporządzenie uzasadnienia wyroku.

Proszę sporządzić skargę o wznowienie postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Lublinie.

18. Skarga kasacyjna

Postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2012 roku, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 270) dalej w skrócie: p.p.s.a., odrzucił skarg ę Marii Majewskiej na postanowienie Ministra Finansów w przedmiocie oddalenia skargi na czynność egzekucyjną. Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 29 lutego 2012 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany do usunięcia, w terminie 7 dni, braków formalnych skargi, przez złożenie oryginału lub uwierzytelnionej kopii pełnomocnictwa procesowego do działania w imieniu strony skarżącej przed wojewódzkim sądem administracyjnym lub przed sądami administracyjnymi. W wezwaniu pouczono, że nieusunięcie powyższych braków formalnych w wyznaczonym terminie będzie skutkowało odrzuceniem skargi. Wezwanie zostało doręczone w dniu 8 marca 2012 r. W odpowiedzi na wezwanie, pełnomocnik strony w piśmie z dnia 12 lutego 2012 r. (data nadania: 13 marca 2012 r.) przedłożył do akt sprawy odpis pełnomocnictwa procesowego udzielonego doradcy podatkowemu przez skarżącą, do reprezentowania jej w postępowaniu przed sądami administracyjnymi wszystkich instancji, w sprawie zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 rok. Zdaniem Sądu pełnomocnictwo udzielone w postępowaniu podatkowym nie obejmowało automatycznie postępowania egzekucyjnego w administracji, które prowadzone jest zwykle w konsekwencji wydania rozstrzygnięć w postępowaniu jurysdykcyjnym. Sąd stwierdził więc, że pełnomocnik skarżącej nie uzupełnił, w wyznaczonym przez Sąd terminie, braków formalnych skargi, co skutkowało odrzuceniem skargi, stosownie do art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a. Odpis postanowienia doręczono skarżącej oraz jej pełnomocnikowi w dniu 4 maja 2012 roku. Proszę sporządzić skargę kasacyjną od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 13 kwietnia 2012 roku.

19. Skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej

Dyrektor Izby Skarbowej w A. decyzją z dnia 19 marca 2012 r. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w A. z dnia 22 grudnia 2011 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od stycznia do grudnia 2006 r. Zdaniem organów podatkowych Spółka „B” dokumentowała paragonami z drukarki fiskalnej sprzedaż ryb i produktów rybnych w ilościach znacznie przekraczających własne potrzeby osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Ponadto Spółka, nie ustalając danych kontrahentów potrzebnych do wystawienia faktur VAT, co najmniej nie dochowała należytej staranności wymaganej w takich sytuacjach. Brak wystawienia faktur zgodnie z ww. przepisami oraz oparcie zapisów w ewidencji księgowo-podatkowej na niewłaściwych dokumentach źródłowych (paragony zamiast faktur) wykazał, że prowadzone w 2006 r. dla potrzeb podatku od towarów i usług ewidencje sprzeda ży cechowała wadliwość i nierzetelność w zakresie zaewidencjonowanych obrotów i należnego podatku od towarów i usług, a tym samym nie stanowią one dowodu w prowadzonym postępowaniu kontrolnym. W efekcie oszacowano wielkość zrealizowanego przez Spółkę obrotu w 2006 r. udokumentowanego paragonami, przy czym cenę netto sprzedaży dla towarów handlowych udokumentowanych paragonami z kasy rejestrującej przyjęto na poziomie ceny netto sprzedaży udokumentowanej fakturami VAT w oparciu o dowody źródłowe, tj. faktury VAT sprzedaży oraz paragony z kasy rejestrującej.

Jednocześnie, odnosząc się do kwestii przedawnienia zobowiązania podatkowego Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie bieg terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych (nadwyżek podatku naliczonego nad należnym) w podatku od towarów i usług za okres od stycznia do listopada 2006 r. rozpoczął się z dniem 31 grudnia 2006 r. i upływał z dniem 31 grudnia 2011 r. Natomiast odnośnie zobowiązania podatkowego za grudzień 2006 r. bieg terminu przedawnienia upływa z dniem 31 grudnia 2012 r. Wskazując na brzmienie art. 70 § 6 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.), zwana dalej "O.p." organ odwoławczy zaznaczył, że wbrew twierdzeniom strony zobowiązania i nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w podatku od towarów i usług określone w zaskarżonej decyzji nie uległy na mocy art. 70 § 1 O.p. przedawnieniu, bowiem przesłankę wymienioną w art. 70 § 6 pkt 1 O.p. wypełnia postanowienie o wszczęciu dochodzenia z dnia 18 listopada 2011 r., gdyż jak wynika z jego treści ma ono ścisły związek z obowiązkami w zakresie zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług spółki "B ." oraz dotyczy okresu objętego zaskarżoną decyzją. Postanowienie o wszczęciu dochodzenia w sprawie o przestępstwo skarbowe doręczono spółce w dniu 11 stycznia 2012 r.

Proszę sporządzić skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej.

20. Zażalenie na postanowienie w przedmiocie zawieszenia postępowania sądowego

Wojewódzki Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 19 maja 2012 r., działając na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej w skrócie: p.p.s.a.), zawiesił postępowanie w sprawie ze skargi A. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji, do czasu rozstrzygnięcia przez Naczelny Sąd Administracyjny sprawy. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że z udziałem skarżącego toczy się inne postępowanie sądowoadministracyjne, dotyczące tej samej decyzji, orzekającej o odpowiedzialności podatkowej członka zarządu, za zaległości podatkowe Spółki z o.o. z tytułu podatku od towarów i usług za marzec 2008 r. wraz z odsetkami za zwłokę. W postępowaniu tym Sąd wyrokiem oddalił skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w przedmiocie odmowy uchylenia, po wznowieniu postępowania, wymienionej powyżej decyzji w przedmiocie odpowiedzialności osoby trzeciej. Orzeczenie to zostało zaskarżone skargą kasacyjną, która to oczekuje na rozpoznanie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Sąd pierwszej instancji uznał zatem, że skoro nie jest uzasadnione paralelne prowadzenie dwóch postępowań sądowych - w sprawach oceny legalności obu nadzwyczajnych trybów weryfikacji decyzji, tj. wznowieniowego oraz z wniosku o stwierdzenie nieważności tego orzeczenia, to należało postępowanie dotyczące stwierdzenia nieważności zawiesić, albowiem rozstrzygnięcie tej sprawy zależy bez wątpienia od wyniku toczącego się postępowania sądowoadministracyjnego przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. Proszę sporządzić zażalenie na postanowienie w przedmiocie zawieszenia postępowania sądowego.

21. Zażalenie na postanowienie w przedmiocie odmowy przyznania prawa pomocy

Wojewódzki Sąd Administracyjny postanowieniem odmówił przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w A. w przedmiocie podatku od towarów i usług.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że we wniosku o przyznanie prawa pomocy wnioskujący podał, iż znajduje się w trudnej sytuacji materialnej, gdyż od 1 czerwca 2012 r. ma zawieszoną działalność gospodarczą, a postępowania egzekucyjne prowadzone przez kilka lat przez organy spowodowały utratę płynności finansowej i uniemożliwiły prowadzenie działalności gospodarczej. Strona w formularzu PPF nie wykazała jakichkolwiek źródeł dochodu, wykazując w stanie majątkowym dom o pow. 50 m ² położony w K., wymagający remontu i nakładów finansowych. Postanowieniem referendarz sądowy odmówił przyznania prawa pomocy.

W sprzeciwie podatnik wskazał, że nie posiada dochodów, które pozwoliłyby na pokrycie wpisów od skarg kasacyjnych w 22 sprawach. Skarżący nie posiada zarówno majątku, dochodów jak i zdolności kredytowej. Po uprawomocnieniu się ugody o podziale majątku, strona jest właścicielem jedynie nieruchomości położonej w K., gdyż pozostałe trzy nieruchomości otrzymała M. J.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że w niniejszym stanie faktycznym skarżący nie wykazał, że nie jest w stanie ponieść kosztów postępowania sądowego bez uszczerbku dla siebie i rodziny. W świetle tego stwierdzenia, fakt że skarżący jest osobą bez dochodów, utrzymującą się jedynie z prac dorywczych niskopłatnych, z pomocy finansowej matki, u której czasowo w okresie zimowym zamieszkuje, i uprawia ogród warzywny, będąc właścicielem nieruchomości „starego domu w K." o powierzchni 50 m² i nie posiada innego majątku nie daje podstaw do przyjęcia, że jest on osobą ubogą. Skarżący był współwłaścicielem czterech nieruchomości, a na podstawie ugody zawartej z M. J. doprowadził do takiego rozporządzenia swym stanem majątkowym w wyniku, którego stał się właścicielem jednej jedynie nieruchomości. Takie zaś postępowanie nie może według sądu uzasadniać przychylenia się obecnie do wniosku o prawo pomocy, gdy strona z jednej strony wyzbywa się majątku, a z drugiej ubiega się o pomoc ze strony Skarbu Państwa poprzez domaganie się zwolnienia jej od kosztów sądowych. Proszę sporządzić zażalenie na postanowienie w przedmiocie odmowy przyznania prawa pomocy.

22. Zażalenie na odmowę wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji

Wojewódzki Sąd Administracyjny w sprawie ze skargi A. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do lipca i za wrzesień 2010 r. postanowieniem odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Sąd nie uwzględnił wniosku, bowiem nie wskazano w nim okoliczności, które wskazywałyby na zaistnienie w sprawie przesłanek wstrzymania wykonania decyzji, o których mowa w art. 61 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej w skrócie: p.p.s.a.). Ogólnikowe wskazanie na brak środków finansowych nie uzasadnia wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. WSA podniósł te ż, że skutki wykonania świadczenia pieniężnego są z natury rzeczy odwracalne. W toku postępowania sądowego skarżąca A.C. składała wniosek o przyznanie prawa pomocy, który nie został przez Sąd uwzględniony. Proszę sporządzić zażalenie na odmowę wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

23. Skarga kasacyjna na postanowienie Wojewódzkiego  Sądu Administracyjnego

Wojewódzki Sąd Administracyjny postanowieniem odrzucił jako niedopuszczalną, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2012 poz. 270; dalej w skrócie: p.p.s.a.) skarg ę C. spółki z o.o. w B. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w A. wydane w przedmiocie przedłużenia terminu zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za styczeń 2013 r.

Sąd ten po przedstawieniu treści art. 1 § 2 i art. 3 § 2 p.p.s.a. zauważył, że kontroli sądów administracyjnych nie została poddana działalność administracji publicznej we wszystkich jej przejawach, a jedynie takie przejawy tej działalności, które przybrały form ę jednego z aktów lub czynności wymienionych w art. 3 § 2 p.p.s.a., w tym - spośród postanowień - postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty (pkt 2) oraz postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie (pkt 3). Tymczasem zaskarżone postanowienie wydane zostało na podstawie art. 87 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r., Nr 177 , poz. 1054 ze zm.) oraz art. 216 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.), a przedmiotem jego rozstrzygnięcia jest przedłużenie terminu zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za styczeń 2013 r. do czasu zakończenia weryfikacji zasadności zwrotu w ramach postępowania kontrolnego na podstawie przepisów o kontro li skarbowej. Postanowienie to nie zostało więc wydane w postępowaniu zabezpieczającym lub egzekucyjnym i nie może być ono postanowieniem, o jakim mowa w art. 3 § 2 pkt 3 P.p.s.a. Zdaniem Sądu postanowienie wydane na podstawie art. 87 ust. 2 ustawy o VAT nie należy równie ż do postanowień rozstrzygających sprawę co do istoty. Nie rozstrzyga ono o prawie do zwrotu podatku, a jedynie o terminie, w jakim zwrot, o ile będzie uzasadniony, zostanie dokonany. Postanowienie to nie jest także postanowieniem kończącym postępowanie. Za kończące postępowanie uważa się bowiem takie postanowienia, które tamuj ą możliwość dalszego postępowania w danej sprawie - uruchomienie toku instancji (np. postanowienie o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania, postanowienie o stwierdzeniu uchybienia terminu do wniesienia odwołania), natomiast postanowienie o przedłużeniu terminu zwrotu różnicy podatku skutku takiego nie wywołuje. Proszę sporządzić skargę kasacyjną na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

24.  Skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego

Dyrektor Izby Celnej w P. decyzją z dnia 10 lutego 2014 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji, którą to decyzją określono Annie B. zobowiązania podatkowe w podatku akcyzowym przyjmując za podstawę opodatkowania wielkość sprzedaży oleju opałowego za pomocą odmierzacza paliw ciekłych za okres od grudnia 2010 r. do sierpnia 2011 r. ustaloną w wyniku kontroli podatkowej.

Ta kontrola wykazała sprzedaż oleju opałowego za pomocą cysterny bezpośrednio do odbiorców oraz za pomocą odmierzacza paliw ciekłych, który nie spełniał warunków pozwalających na zastosowanie niższej stawki i dlatego uznano, że właściwa stawka została określona w art. 89 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11).

Dyrektor Izby Celnej nie podzielił zarzutów skarżącej. Uznał, że strona nie posługiwała się przy sprzedaży paliwa przeznaczonego na cele opałowe odmierzaczem paliw, o jakim mowa w art. 88 ust. 5 ustawy o podatku akcyzowym, tylko dlatego iż była to instalacja pomiarowa, która wskazywała ilość sprzedanego paliwa, a nie wskazywała ceny jednostkowej oraz wskaźnika należności, które s ą wymagane dla tego urządzenia. Ponadto nie posiadała świadectwa legalizacji tego urządzenia. Zdaniem organu bez znaczenia jest równie ż okoliczność, że paliwo po nalaniu do pojemnika nabywcy było jeszcze ważone. Proszę sporządzić skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego w tej sprawie.

25.  Skarga kasacyjna

Dyrektor Izby Celnej w P. postanowieniem z dnia 14 lutego 2014 r. stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w Z. z dnia 29 listopada 2013 r. w przedmiocie zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym.

Dyrektor Izby Celnej wskazał, że decyzja Naczelnika Urzędu Celnego została doręczona Janowi Z. w trybie zastępczym (art. 150 Ordynacji podatkowej) w dniu 16 grudnia 2013 r. Odwołanie datowane na 12 stycznia 2014 r. wniesiono 14 stycznia 2014 r. bezpośrednio na dziennik podawczy w siedzibie organu pierwszej instancji.

Decyzję wysłano do strony za pośrednictwem poczty. Pierwsze awizo miało miejsce 2 grudnia 2013 r., drugie zaś 10 grudnia 2013 r. Tym samym należy przyjąć, że w dniu 16 grudnia 2013 r. nastąpiło doręczenie decyzji, co uzasadnia treść art. 150 § 1 – 2 Ordynacji podatkowej.

W tej sytuacji 14-dniowy termin do wniesienia odwołania rozpoczął bieg od dnia 16 grudnia 2013 r. i upływał 30 grudnia 2013 r. Skarżący wniósł odwołanie 14 stycznia 2014 r., czym uchyb ił terminowi do wniesienia odwołania. Dyrektor Izby Celnej nadmienił, że późniejsze odebranie decyzji przez skarżącego w dniu 4 stycznia 2014 r. nie jest doręczeniem decyzji w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej.

W skardze do Sądu pierwszej instancji skarżący podniósł, że organ błędnie przyjmuje, iż decyzja została doręczona w trybie tzw. fikcji doręczenia w dniu 16 grudnia 2013 r., skoro faktycznie odebrał decyzję w siedzibie organu dopiero 4 stycznia 2014 r.

Ponadto zaznaczył, że na kopercie, w której znajdowała się decyzja, widnieją co prawda pieczątki doręczyciela informujące, że pismo było dwukrotnie awizowane, ale brak jest informacji, gdzie umieszczono awizo. Jest to zaś niezwykle istotne, bowiem skarżący nie posiada skrzynki na listy. Ponadto brak jest informacji o terminie odbioru awizowanej przesyłki.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w P. wyrokiem z 30 marca 2014 r. oddalił skargę i podał, że przedstawiona w skardze argumentacja nie ma żadnego znaczenia dla oceny prawidłowości skutecznego doręczenia przesyłki w rozumieniu art. 155 § 1 – 2 Ordynacji podatkowej. Jako umocowany pełnomocnik Jana Z. sporządź skargę kasacyjną od powyższego wyroku.

26.  Zażalenie na zarządzenie przewodniczącego wydziału w przedmiocie określenia wysokości wpisu

Dyrektor Izby Celnej w W. decyzją z dnia 20 stycznia 2014 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji, którą to decyzją odmówiono Janowi Z. stwierdzenia i zwrotu nadpłaty w podatku akcyzowym w wysokości 18.885 zł. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Jan Z. domagał się uchylenia powyższej decyzji Dyrektora Izby Celnej w całości, zarzucając, iż nadpłata w podatku akcyzowym wynosiła 9.000 zł i taka kwota powinna zostać mu zwrócona.

Przewodniczący Wydziału V WSA w W. zarządzeniem z dnia 20 lutego 2014 r. wezwał skarżącego Jana Z. do uiszczenia wpisu sądowego od skargi w wysokości 507 zł. Wysokość wpisu ustalono na podstawie § 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w s prawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193).

Jako umocowany pełnomocnik Jana Z. sporządź zażalenie na powyższe zarządzenie przewodniczącego wydziału.

27. Wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji

Dyrektor Izby Celnej w B. w dniu 10 stycznia 2014 r. przesłał do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. skargę Zenona Z. na decyzję tego organu z dnia 15 grudnia 2013 r., którą to decyzją utrzymano w mocy decyzję organu I instancji w przedmiocie określenia długu celnego w wysokości 30.000 zł. Wraz ze skargą zostały przesłane akta sprawy, w których było równie ż postanowienie Dyrektora Izby Celnej z dnia 20 grudnia 2014 r. odmawiające wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji z dnia 15 grudnia 2013 r.

We wniosku do organu o wstrzymanie wykonania decyzji skarżący podał, że w ostatnim okresie jako tzw. mały przedsiębiorca ponosi straty, zatrudnia tylko jednego pracownika, którego w przypadku konieczności zapłaty 30.000 zł musiałby zwolnić z pracy, a ponadto musiałby dokonać wyprzedaży znacznej części posiadanych środków trwałych.

Z uwagi zaś na niewielkie w ostatnich latach dochody z prowadzonej działalności gospodarczej nie ma też zdolności kredytowej i banki odmawiają mu udzielenia pożyczki.

Jako pełnomocnik Zenona Z. sporządź wniosek do sądu administracyjnego o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

28.  Skarga o wznowienie postępowania

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 10 listopada 2010 r. oddalił skargę kasacyjną Jana Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., którym to wyrokiem została oddalona jego skarga na decyzję Dyrektora Izby Celnej w P. z dnia 5 czerwca 2009 r. w przedmiocie podatku akcyzowego Jan Z. w dniu 10 stycznia 2014 r. po zapoznaniu się z aktami sprawy w siedzibie NSA stwierdził, że jego pełnomocnik adwokat Zenon K. nie był zawiadomiony o terminie rozprawy w dniu 10 listopada 2010 r., nie została mu też doręczona odpowiedź organu na skargę kasacyjną, ani też nie został doręczony odpis wyroku NSA wraz z uzasadnieniem. Jako pełnomocnik Jana Z. sporządź skargę o wznowienie postępowania sądowego.

29. Skarga kasacyjna

Podatnik wystąpił z wnioskiem o udzielenie mu indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Wskazał, że jest pracownikiem polskiej spółki, będącej częścią międzynarodowego koncernu. W koncernie obowiązuje program motywacyjny polegający na nieodpłatnym przekazaniu pracownikom akcji spółki z koncernu mającej siedzibę w innym państwie. Program motywacyjny obejmuje wybranych pracowników zatrudnionych w spółce polskiej, którzy nie s ą pracownikami spółki zagranicznej. Zasady przyznawania nagrody ustala specjalny zespół w ramach koncernu i dotyczy on pracowników wszystkich spółek koncernu. Pracodawca podatnika nie ma wpływu na zasady przyznawania akcji. Polska Spółka ponosi jedynie koszty uczestnictwa pracowników w programie. W ramach programu wybrani pracownicy nabywają prawo do akcji spółki zagranicznej po upływie trzyletniego okresu restrykcyjnego. W okresie restrykcyjnym akcje są dla nich „zarezerwowane" i ulokowane na koncie maklerskim, pracownik nie ma prawa do dywidendy. Po okresie restrykcyjnym pracownicy nieodpłatnie nabywają prawo do dysponowania akcjami spółki zagranicznej i przysługują im wszelkie prawa akcjonariusza, łącznie z prawem do dywidendy. Akcje otrzymywane przez pracowników nie s ą akcjami nowej emisji; kupowane są na rynku wtórnym. W przypadku rozwiązania stosunku pracy po okresie restrykcyjnym pracownik nie traci prawa do przyrzeczonych mu akcji. Majątek spółki zagranicznej nie składa si ę wyłącznie bądź w większej części z nieruchomości. Pracodawca wystawił i doręczył podatnikowi za rok 2010 PIT-8C zaliczając wartość uzyskanych akcji jako „inny przychód" na podstawie art. 20 ust . 1 ustawy z dnia 2 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), powoływanej dalej jako: „u.p.d.o.f.”. Zdaniem podatnika uzyska on dochód z tytułu nabycia akcji dopiero w momencie ich sprzedaży i dochód ten b ędzie dochodem z kapitałów pieniężnych (art.17 ust.1 pkt 6 u.p.d.o.f.).

Minister Finansów uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe. Stwierdził, że w momencie przyznania akcji podatnik staje się ich właścicielem (są one dla niego zarezerwowane i zdeponowane na koncie maklerskim). W tej dacie powstaje po jego stronie przychód podlegający opodatkowaniu w postaci nieodpłatnego świadczenia. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że kosztami nabycia akcji zagranicznej spółki obciążany jest pracodawca podatnika, stąd przychód ten należy zaliczyć do przychodów ze stosunku pracy, o którym mowa w powołanym powyżej art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Zbycie akcji będzie skutkowało powstaniem przychodu zakwalifikowanego do źródła przychodów z kapitałów pieniężnych, określonego w art. 17 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.f. Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę podatnika na tę interpretację, podzielając stanowisko organu podatkowego, że w momencie przyznania akcji podatnik uzyskuje przysporzenie majątkowe (nieodpłatne świadczenie) ze źródła, jakim jest stosunek pracy. Proszę sporządzić – jako pełnomocnik podatnika - skarg ę kasacyjną od tego wyroku.

30. Skarga na interpretację

Spółdzielnia Mieszkaniowa wystąpiła do Ministra Finansów z wnioskiem o udzielenie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego- art.15 u st.1 w zw. z art.16 ust.1 pkt 9 lit. a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zm.), powoływanej dalej jako: „u.p.d.o.p.”. Podała, że posiada w swoich zasobach budynki mieszkalne przyjęte na stan środków trwałych oraz lokale użytkowe wynajmowane na podstawie umowy najmu. Zgodnie z przepisami art. 6 ust. 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych z dnia 15 grudnia 200 0 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 119 poz. 1116 ze zm.), powoływanej dalej jako: „u.s.m.”, wartość środków trwałych sfinansowanych funduszami spółdzielni, umarza się w ciężar tych funduszy. Zgodnie z art. 6 ust. 3 u.s.m. spółdzielnia tworzy fundusz na remonty zasobów mieszkaniowych . Odpis na ten fundusz obciąża koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi. Zasobami mieszkaniowymi są budynki mieszkalne oraz budynki użytkowe wraz z infrastrukturą towarzyszącą sfinansowane z funduszy własnych spółdzielni. Tworzony fundusz remontowy ma finansować remonty, które umożliwiają utrzymanie zasobów mieszkaniowych w zadawalającym stanie technicznym. Obowiązek świadczenia na fundusz dotyczy członków Spółdzielni, właścicieli lokali niebędących członkami Spółdzielni oraz osób niebędących członkami Spółdzielni, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Spółdzielnia wyraziła pogląd, że odpis stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a) u.p.d.o.p., równie ż w tej części, która dotyczy lokali użytkowych.

Minister Finansów uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe. Wskazał, że warunkiem zaliczenia odpisów (wpłat) na dany fundusz do kosztów uzyskani a przychodów jest: po pierwsze, aby obowiązek (możliwość) utworzenia funduszu wynikał z innej niż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych ustaw y, po drugie: w ,,innej" ustawie musi znaleźć się zapis, że odpisy (wpłaty) na konkretny fundusz mogą być zaliczone w ciężar kosztów. Dla oceny, czy objęte zakresem wniosku odpisy od lokali użytkowych stanowią koszt podatkowy w rozumieniu art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a) u.p.d.o.p. niezbędne jest ustalenie, czy pojęcie zasobów mieszkaniowych - jako przedmiotu, w odniesieniu do którego tworzony jest fundusz remontowy - zawiera w sobie kategorię lokali użytkowych. Na gruncie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych można przyjąć, że do zasobów mieszkaniowych zalicza ona równie ż lokale użytkowe. Regulacje ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych nie stanowią jednak przepisów podatkowych. Organ odwołał się w związku z tym do pojęcia zasobów mieszkaniowych, wynikającego z art. 17 ust. 1 pkt 44 u.p.d.o.p. i wywiódł, że funkcjonujące w ustawie podatkowej pojęcie zasobów mieszkaniowych nie pokrywa się z zakresem tego pojęcia funkcjonującym w ramach ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest wprawdzie legalnej definicji tego pojęcia, ale na potrzeby tego aktu prawnego należy przyjąć, iż zasoby mieszkaniowe to wyłącznie lokale mieszkalne oraz tzw. pomieszczenia pozostałe i urządzenia wchodzące w skład budynku mieszkalnego lub znajdujące się poza nim, których istnienie jest niezbędne do prawidłowego korzystania z mieszkań przez mieszkańców, a tak że ułatwiające im dostęp do budynku mieszkalnego oraz zapewniające sprawne jego funkcjonowanie/administrowanie (piwnice, kotłownie, klatki schodowe). Reasumując, lokale użytkowe (bez względu na strukturę własności) nie wchodzą w skład zasobów mieszkaniowych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym brak jest podstaw do uznawania, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a) u.p.d.o.p., za koszt podatkowy gospodarki zasobami mieszkaniowymi odpisów na fundusz remontowy w części dotyczącej tego właśnie rodzaju lokali. Minister nie znalazł podstaw do zmiany interpretacji po wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa.

Proszę sporządzić skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego na tę interpretację.

31. Skarga na interpretację

We wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Bank stwierdził, że jest płatnikiem podatku dochodowego, dokonuje bowiem wypłat na rzecz nierezydentów przychodów uregulowanych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. z 2000r. Nr 54, p oz. 654 ze zm., dalej w skrócie "u.p.d.o.p."). Aby pobrać podatek od należności wypłacanych osobom zagranicznym, zgodnie z właściwymi umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawartymi między Polską a innymi państwami, powinien dysponować certyfikatami rezydencji podmiotów, na rzecz których dokonywane s ą wypłaty należności.

W związku z powyższym zapytał, czy certyfikat rezydencji, który nie wskazuje daty, do której obowiązuje, stanowiący zaświadczenie o miejscu zamieszkania lub siedziby podatnika dla celów podatkowych i jest wydawany przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania lub siedziby podatnika, zachowuje swoją aktualność dopóki nie ulegnie zmianie wskazany w nim stan faktyczny (nie ulegnie zmianie rezydencja podatkowa podatnika zagranicznego)?

Zdaniem wnioskodawcy, certyfikat taki zachowuje swoją aktualność dopóki nie ulegnie zmianie wskazany w nim stan faktyczny (nie ulegnie zmianie rezydencja podatkowa podatnika zagranicznego). Przepis art. 4a pkt 12 u.p.d.o.p., jak równie ż pozostałe przepisy ustaw o podatkach dochodowych, nie regulują kwestii ważności i aktualności certyfikatu rezydencji. To na płatniku ciąży obowiązek, w razie konieczności, udowodnienia, że miał prawo stosować korzystniejsze regulacje wynikające z umowy. W przeciwnym razie będzie odpowiadał za nieprawidłowo potrącony podatek. Mając zaufanie do swoich kontrahentów i klientów, z którymi Bank utrzymuje bieżące kontakty, Bank regularnie, co roku, zamierza uzyskiwać od swoich kontrahentów i klientów pisemne oświadczenie, że stan faktyczny wskazany w certyfikacie nie uległ zmianie. W stałych relacjach biznesowych, opartych na zaufaniu i bieżącej wiedzy o kontrahentach i klientach, dysponując pisemnymi oświadczeniami potwierdzającymi aktualną rezydencję podatkową nie ma konieczności uzyskiwania od tychże nierezydentów w każdym roku podatkowym certyfikatów rezydencji dla potrzeb stosowania postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Minister Finansów uznał stanowisko płatnika za nieprawidłowe. Certyfikat rezydencji zgodnie z art. 4a pkt 12 u.p.d.o.p. jest zaświadczeniem o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych, wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika, potwierdzającym określony stan faktyczny. Może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie wymaga od płatnika posiadania certyfikatu rezydencji potwierdzającego siedzibę podatnika na dzień wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 u.p.d.o.p. w momencie dokonywania tej wypłaty. W większości przypadków nie ma mo żliwości uzyskania takiego dokumentu w dniu wypłaty tych należności. Z art. 26 ust. 1 zdanie drugie u.p.d.o.p. wynika jednak, że warunkiem zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niep obrania podatku zgodnie z taką umową jest udokumentowanie miejsca siedziby podatnika dla celó w podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. A zatem, prawidłowa realizacja obowiązków przez płatnika wymaga uzyskania przez niego certyfikatu rezydencji aktualnego na moment dokonywania wypłat na rzecz podatnika. Ustawodawca nie wskazał przy tym, w jakim terminie płatnik powinien wejść w posiadanie tego dokumentu. Wobec tego, zdaniem organu, w przypadku wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w a rt. 22 ust. 1 u.p.d.o.p., płatnik może – maj ąc jednak na względzie ryzyko odpowiedzialności na podstawie art. 30 § 1 O.p. – zastosować zwolnienie od podatku bądź stawki podatku wynikające z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w o parciu o informacje uzyskane od podatnika bądź na podstawie uzyskanego wcześniej certyfikatu rezydencji i potwierdzenia przez podatnika, że dane w nim zawarte nie uległy zmianie. Nie zwalnia to jednak płatnika z obowiązku późniejszego uzyskania certyfikatu rezydencji dotyczącego okresu, w którym dokonane zostały te wypłaty. Bank wezwał Ministra Finansów do usuni ęcia naruszenia prawa. W odpowiedzi na wezwanie organ stwierdził, że nie znajduje podstaw do zmiany stanowiska. Proszę sporządzić skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego na tę interpretację.

32. Odwołanie

Naczelnik Urzędu Skarbowego określił Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za rok podatkowy, doliczając do przychodów za ten rok przychód z tytułu zbycia nieruchomości. Z uzasadnienia wynikało, że Walne Zgromadzenie Wspólników Spółki na podstawie art. 191 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r., nr 94, poz. 1037 ze zm.) podjęło uchwałę o wypłacie dywidendy należnej jedynemu wspólnikowi w formie niepieniężnej poprzez przeniesienie na niego własności nieruchomości Spółki. Umowa spółki dopuszcza przekazanie dywidendy udziałowcom w dowolnej formie. Aktem notarialnym, sporządzonym w badanym roku podatkowym spółka przeniosła na udziałowca własność nieruchomości, traktując tę transakcję jako wypłatę dywidendy i nie ujmując po stronie przychodów równowartości dywidendy. Organ podatkowy nie kwestionował dopuszczalności wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej. Stwierdził jednak, że spółka powinna wykazać przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości. Ustawodawca, w art. 12 ust. 1 – 3 ustawy z dnia 15 lutego 2000 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U z 2000 r., nr 54, poz. 654), powoływanej dalej jako: „u.p.d.o.p.”, określił przykładowy katalog zdarzeń uznanych przez niego za przychody. Przychód występuje nie tylko w sytuacji, gdy dojdzie do zwiększenia aktywów podatnika, ale równie ż, gdy nastąpi zmniejszenie zobowiązań (długów) podatnika. W sytuacji, gdy podatnik przenosi własność składnika swojego majątku na wierzyciela, w celu zwolnienia się z ciążącego na nim zobowiązania pieniężnego i wierzyciel na to wyraża zgodę, dochodzi do wygaśnięcia zobowiązania pieniężnego. Zwolnienie z długu powoduje zaś u dłużnika powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu, na podstawie art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, podjęcie uchwały o wypłacie dywidendy w formie niepieniężnej skutkuje powstaniem zobowiązania Spółki do zaspokojenia udziałowca o wypłat ę dywidendy. Wykonanie zobowiązania w formie przeniesienia przez Spółkę nieruchomości pod warunkiem zgody na to wierzyciela (udziałowca), prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania. W ten sposób, Spółka jako dłu żnik zwolni się z długu, co prowadzi do uzyskania przez nią przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p. Wypłata dywidendy w formie niepieniężnej spowoduje przeniesienie prawa do posiadanego majątku i stanowi odpłatne zbycie. Zgodnie z art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie (w tym przypadku równa dywidendzie). W tym przypadku wielkość ta nie odbiegała od ceny rynkowej nieruchomości, a zatem organ uwzględnił po stronie przychodów spółki kwotę wynikającą z umowy. Proszę w imieniu spółki sporządzić odwołanie od tej decyzji.

33. Skarga kasacyjna

Naczelnik Urzędu Skarbowego w W. zakwestionował prawidłowość samoobliczenia podatku przez podatnika Alfreda Kowalskiego za rok 2010 w podatku dochodowym od osób fizycznych i określił mu zobowiązanie podatkowe za ten rok w wysokości wyższej niż wynikająca z zeznania. Uznał, że podatnik zaniżył przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej o przychód ze sprzeda ży nieruchomości- budynku stanowiącego magazyn towarów, sprzedawanych w hurtowni podatnika i gruntu, na którym budynek był posadowiony. W ocenie organu podatnik osiągnął przychód, o którym mowa w art. 14 ust.2 pkt 1 ust awy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012r.,poz. 361 z późn. zm.).

W odwołaniu podatnik podniósł, że nieruchomość tę zakupił w 2002r. Prowadził już wówczas hurtowni ę i rozpoczął korzystanie z budynku dla celów tej działalności, ale do dnia sprzedaży nie wprowadził budynku do ewidencji środków trwałych i nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych. Sprzedaż nieruchomości, która nie została ujęta w ewidencji środków trwałych nie powinna zatem mieć wpływu na wysokość przychodów z działalno ści gospodarczej. Przychód ten nie stanowi tak że przychodu, o którym mowa w art.10 ust.1 pkt 8 lit . a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ czasu między nabyciem a sprzedażą. Dyrektor Izby Skarbowej w L. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 28 lutego 2014r. oddalił skargę podatnika, w której podniesiono zarzuty tożsame z podniesionymi w odwołaniu. Stwierdził, że znana jest mu uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lutego 2014r., II FPS 8/2013, zgodnie z którą w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z pó źn. zm.), odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a które nie stanowi ą składników majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c tej ustawy, jednakże uchwała ta nie zapadła w tej sprawie, a w związku z tym Sąd nie jest nią związany z mocy art.187 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r., poz. 270 z późn. zm.). Sporządź jako pełnomocnik podatnika skargę kasacyjną od tego wyroku, doręczonego podatnikowi wraz z uzasadnieniem w dniu 15 marca 2014r.

34. Zażalenie do NSA

Decyzją z dnia 30 listopada 2012 r. nr 1401/OF-I/418-1-8/12/MC Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 10 maja 2012 r. ustalającą M.K.(skarżący) zobowiązanie podatkowe w wysokości 278259 zł w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych.

Decyzję tę doręczono skarżącemu w dniu 3 grudnia 2012 r., po czym skarżący za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w ustawowym terminie i trybie zaskarżył ją skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. W skardze zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji podnosząc, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia mu znacznej szkody i spowodowania skutków trudnych do odwrócenia, gdy ż skarga zostanie rozpoznana w odległym czasie, a nie posiada żadnych środków finansowych na zapłacenie należności (przedłożono wyciąg z rachunku bankowego wykazujący brak środków w dniu złożenia skargi), a złożone dokumenty z przeprowadzonego postępowania egzekucyjnego dowodzą, że należność jest przedmiotem egzekucji z nieruchomości, której zajęcia już dokonano. Wartość nieruchomości wedle skarżącego wynosi 80.000 złotych.

Postanowieniem z dnia 20 lipca 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 310/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny wniosek ten oddalił podnosząc w uzasadnieniu, że jest on nieuzasadniony, gdyż po pierwsze ewentualna sprzedaż egzekucyjna nieruchomości jest odległa w czasie i długotrwała, a po drugie nawet gdyby do tej sprzedaży doszło to skutki jej nie są nieodwracalne, skoro w przypadku zasadności skargi otrzyma zwrot wyegzekwowanych należności wraz z odsetkami a w dalszej części szkoda będzie naprawiona poprzez zasądzone odszkodowanie. Postanowienie to zostało skarżącemu doręczone w dniu 30 września 2013 r. W imieniu skarżącego proszę sporządzić żalenie na postanowienie o odmowie wstrzymania wykonania decyzji.

35. Zażalenie na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału

Decyzją z dnia 2 grudnia 2013 r. nr III-3/4117-0001/13 Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 10 września 2013 r. nr IX/4116-2/D/10/HD w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności W.L. jako osoby trzeciej, członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, za zaległości podatkowe tej spółki w kwocie 50.000 (pięćdziesiąt tysięcy) złotych. Skarżący decyzję tę zaskarżył skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnosząc ją w ustawowym terminie i trybie ustawą przewidzianym.

W związku z wniesioną skargą skarżący został zarządzeniem Przewodniczącego I Wydziału z dnia 30 stycznia 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 2012/13 wezwany do uiszczenia wpisu od skargi w kwocie 1500 zł (jeden tysiąc pięćset złotych) w terminie siedmiu dni od doręczenia wezwania pod rygorem odrzucenia skargi. Wezwanie skarżący otrzymał w dniu 10 lutego 2014 r. Tego samego dnia zgłosił się do Jana Kowalskiego - doradcy podatkowego. Sporządź w imieniu strony zażalenie na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału.

36. Skarga do sądu na postanowienie o uchybieniu terminu do wniesienia odwołania

Postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nr III-3/4117-357/12/LD stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania na decyzję Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w Warszawie Śródmieście z dnia 1 lipca 2013 r. określającą L.Z. (skarżący) zobowiązanie podatkowe w podatku od spadków i darowizn z tytułu nabycia z tytułu zapisu kwoty 100.000 (sto tysięcy) złotych. Decyzję organu pierwszej instancji doręczono podatnikowi poprzez awizowanie i przyjęcie domniemania,

że nastąpiło ono w dniu 18 lipca 2013 r. Z załączonych do akt podatkowych dokumentów wynikało ponadto, że pierwotne awizo o pozostawieniu przesyłki u operatora pocztowego, umieszczone w skrzynce pocztowej skarżącego zostało w dniu 4 lipca 2013 r. a następne awizo w dniu 10 lipca 2013 r., po czym w dniu 18 lipca 2013 r. operator pocztowy zwrócił przesyłkę z adnotację, że nie została podjęta mimo 14-dniowego przetrzymywania jej na poczcie. W dniu 3 września 2013 r. do doradcy podatkowego Jana Kowalskiego zgłosił się podatnik twierdząc, że wadliwie doręczono mu decyzję Dyrektora Izby Skarbowej. Jako prawidłowo umocowany pełnomocnik skarżącego sporządź skargę na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej.

37. Skarga na interpretację

Wnioskiem z dnia 17 grudnia 2013 r. A.G. (skarżący) zwrócił się do Ministra Finansów (organ upoważniony do działania w jego imieniu - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie z zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych. Przedstawiając stan faktyczny sprawy podał, że od 1983 r. prowadzi działalność gospodarczą i w dniu 8 października 2012 r. zawarł z E- Leasing sp. z o.o. umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem jest oddanie korzystającemu do używania odpłatnego samochodu ciężarowego MAN TGM 18.340. Z treści umowy oraz ogólnych warunków umów leasingu operacyjnego wynika , że umowa została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40 % normatywnego okresu amortyzacji a suma ustalonych w umowie opłat pomniejszona o należny podatek od towarów i usług odpowiada co najmniej wartości początkowej środka trwałego. Sp. z o.o. E-Leasing nie korzysta ze zwolnień podatkowych. W umowie leasingu postanowiono, że wstępna opłata leasingowa wynosi 30 % wartości samochodu, tj. 300. 000 złotych. i jej uiszczenie warunkuje możliwość zawarcia umowy oraz wydanie przedmiotu leasingu. Skarżący uiścił powyższą opłatę w dniu zawarcia umowy w oparciu o wystawioną fakturę. Wskazał też, że powyższa kwestia nie jest przedmiotem kontroli podatkowej, kontroli skarbowej ani postępowania podatkowego. Podał też, że prowadzi księgi rachunkowe. W związku z powyższym postawił pytanie w jakim momencie i w jaki sposób powinien zaliczy ć powyższą opłatę wstępną do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w chwili uiszczenia czy też razem z opłatami za korzystanie z przedmiotu leasingu. Przedstawiając swoje stanowisko wskazał, że opłatę tą powinien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dniu jej uiszczenia.

Organ interpretacyjny nie zgodził się ze stanowiskiem skarżącego i wskazał, w indywidualnej interpretacji z dnia 31 stycznia 2014 r. (doręczonej 3 lutego 2014 r.), że stanowisko skarżącego jest nieprawidłowe. Organ przyjął, że ze stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w tym zakresie wynika, że wstępna opłata leasingowa jest kosztem pośrednim, gdyż nie można jej bezpośrednio powiązać z konkretnymi przychodami osiąganymi przez podatnika, a jest ona na ogół uiszczana jednorazowo ale jej zapłata jest warunkiem koniecznym zawarcia umowy leasingu a w konsekwencji do rozpoczęcia lub realizacji umowy leasingu. Opłata wstępna w stanie faktycznym sprawy jest warunkiem skuteczności umowy, to należy przyjąć, że jest to koszt dotyczący całej umowy i ściśle określonego czasu jej trwania, z reguły przekraczającego rok podatkowy. Z tego też powodu należy ją zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów u korzystającego proporcjonalnie do czasu trwania umowy leasingowej. Skarżący po otrzymaniu tej interpretacji, wniósł w terminie wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a w odpowiedzi na nie organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i jego argumentację. Jako pełnomocnik strony sporządź skargę do wojewódzkiego s ądu administracyjnego.

38. Skarga do sądu administracyjnego

Naczelnik US w O., Józefowi Kowalskiemu - przedsiębiorcy będącemu podatnikiem VAT, określił za marzec 2013 r. kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy w wysokości niższej niż wykazana w deklaracji VAT-7 za ten okres. Kwota, o którą organ zmniejszył kwotę do przeniesienia za marzec 2013 r., to kwota podatku naliczonego wynikająca z faktury VAT z dnia 29 marca 2013 r. wystawionej przez kontrahenta - Ksawerego Voighta - w wysokości netto 11.850,00 zł, VAT 2607,00 zł - za usługi stolarskie.

Naczelnik US wskazał, że od 23 marca 2013 r. kontrahent Józefa Kowalskiego nie był zarejestrowanym podatnikiem VAT, co ustalono na podstawie informacji uzyskanej od organu podatkowego właściwego dla Ksawerego Voighta. Zdaniem Naczelnika US oznacza to, że podatnik nie miał prawa do ujęcia podatku naliczonego wynikającego z faktury Ksawerego Voighta w rozliczeniu podatku VAT za marzec 2013 r. Albowiem z art. 88 ust. 3a ust. 1 lit.a) ustawy VAT wynika, że podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku wykazanego m.in. na fakturach wystawionych przez podmiot nieistniejący, tu nieuprawniony do wystawiania faktur. Za takie mogą być uznane faktury wystawione przez podmiot, który nie zło żył zgłoszenia albo zgłosił zaprzestanie wykonywania działalności.

W odwołaniu od powyższej decyzji Józef Kowalski domagał si ę uwzględnienia pierwotnego rozliczenia, powołując się na fakt rzeczywistego wykonania usługi wynikającej z faktury i dopełnienia przez niego aktów staranności w sprawdzeniu kontrahenta, gdyż z okazanych mu dokumentów wynikało, że usługodawca jest podatnikiem VAT.

Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika US wskazując, że to podatnika obciąża odpowiedzialność za sprawdzenie rzetelności kontrahenta. Przepisy ustawy o VAT pozwalają na odliczenie podatku naliczonego jedynie z faktur VAT wystawionych przez podmiot uprawniony – podatników VAT; kontrahent podatnika w momencie wystawiania faktury nie był już zarejestrowanym podatnikiem VAT, zatem odliczenie na podstawie takiej faktury nie jest dopuszczalne.

Jako doradca podatkowy Józefa Kowalskiego, zakładając, że nie upłynął jeszcze termin do złożenia skargi, sporządź skargę do sądu administracyjnego.

39.  Skarga do sądu administracyjnego

Spółka „NOWA” prowadziła działalność gospodarczą w zakresie projektowania i wykonywania zabudowy meblowej w lokalach mieszkalnych. Jej oferta handlowa stanowiła kompleksowe świadczenie polegające na montażu elementów mebli (wykonanych przez podmioty zewnętrzne) do zabudowy kuchennej, wnękowej, łazienkowej itp., przygotowanych na konkretny wymiar z materiałów zakupionych przez skarżącą od innych podmiotów, które są wbudowane w sposób trwały w lokalu mieszkalnym lub budynku mieszkalnym jednorodzinnym wskazanym przez klienta. Opisane powyżej kompleksowe świadczenie było wykonywane w budynkach, które zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT", mieszczą się w definicji budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Do świadczonych przez siebie usług Spółka stosowała obniżoną stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 i art. 146a pkt ustawy o VAT.

Naczelnik US w W. uznał, że do wykonywanego przez Spółkę kompleksowego świadczenia, począwszy od 1 stycznia 2011 r., zastosowanie znajdzie stawka podatku od towarów i usług wynosząca 23%. W opinii organu opisanych we wniosku czynności nie można uznać za czynności wymienione w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, jak równie ż za roboty, o których mowa w § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawiewykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od   towarów i usług  (Dz.U. Nr 73, poz. 392), zwanego dalej „rozporządzeniem z dnia 4 kwietnia 2011 r.". Organ dodał, że utrata mocy obowiązującej unormowania zawartego w § 37 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 224, poz. 1799), zwanego dalej "rozporządzeniem z dnia 24 grudnia 2009 r.”, które do 31 grudnia 2010 r. obejmowało także roboty budowlano-montażowe dotyczące budownictwa mieszkaniowego - uniemożliwia zaliczenie wykonywanych przez Spółkę czynności montażu do podlegających opodatkowaniu preferencyjną stawką podatku od towarów i usług. W wydanej decyzji dokonał rozliczenia podatku VAT za poszczególne miesiące, od stycznia 2011 r. do grudnia 2013 r., z zastosowaniem podstawowej stawki podatku.

W odwołaniu Spółka zarzuciła naruszenie art. 41 ust . 12 w związku z ust. 2, 12a, 12b i 12c ustawy o VAT. Podniosła, że organ dokonał błędnej wykładni art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, w wyniku zawężającej interpretacji pojęcia „modernizacja"; przez co niezasadnie wykluczył stosowanie stawki obniżonej do świadczenia Strony. Podkreśliła, że wykonywane przez nią usługi montażu komponentów meblowych tworzą trwałą zabudowę meblową dopiero wraz z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części; bez elementów konstrukcyjnych obiektów budowlanych nie stanowi ą bowiem kompletnych mebli; wykonywane są w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym i dlatego jako usługi modernizacji winny być opodatkowane obniżoną stawką VAT. Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Jako doradca podatkowy Spółki, zakładając, że nie upłynął jeszcze termin do złożenia skargi, sporządź skargę do sądu administracyjnego.

40. Skarga na interpretację

Spółka z o. o. Lex wystąpiła z wnioskiem o udzielenie jej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego przedstawiając następujący stan faktyczny. Udziałowcy spółki zamierzaj ą podjąć uchwałę w sprawie podziału zysku spółki na 2014 r. Zgodnie z projektowaną uchwałą należna im będzie dywidenda (art. 191-193 k.s.h.). Wypłata dywidendy zmusiłaby spółkę do zaciągania kredytu gdyż aktualnie i w najbliższej przyszłości nie ma i mieć nie będzie środków finansowych, które pozwoliłby jej spłaci ć dywidendę. Posiadać będzie tylko środki na płace. Zatem dla wypłaty dywidendy poza kredytem zmuszona byłaby do sprzedaży środków obrotowych bądź środków trwałych co spowodowałoby u niej straty.

Uważa, że zaciągnięcie kredytu byłoby w tej sytuacji korzystne dla spółki bo zachowałoby źródło przychodów, a odsetki od kredytu byłyby kosztem uzyskania przychodów.

Organ interpretacyjny uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe i stwierdził, że odsetki nie miałyby związku z przychodem i dlatego nie mogłyby być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Mimo wezwania do usunięcia naruszenia prawa organ podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. Jako doradca podatkowy – pełnomocnik spółki sporządź skargę do sądu administracyjnego.

41.  Zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej

Wyrokiem z dnia 3 marca 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę Spółki XYZ na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług.

Na wniosek pełnomocnika Spółki XYZ – radcy prawnego sporządzono uzasadnienie wyroku, który doręczono ww. pełnomocnikowi w dniu 1 kwietnia 2014 r. Następnie pełnomocnik Spółki XYZ w dniu 28 kwietnia 2014r. wniósł skarg ę kasacyjną, w której zaskarżył wyrok WSA w całości. Jednak przez przeoczenie w skardze kasacyjnej nie wskazał czy domaga się uchylenia lub zmiany wyroku. Postanowieniem z dnia 7 maja 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny odrzucił skargę kasacyjną na podstawie art. 178 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012, poz. 270 ze zm.) dalej w skrócie: p.p.s.a.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd powołując się na treść art. 176 p.p.s.a. wskazał, że skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany. Brak istotnego elementu skargi kasacyjnej, jak wniosku o rozstrzygnięcie, który nie może być uzupełniony sprawia, że powinna ona ulec odrzuceniu.

Spółka XYZ ustanowiła nowego pełnomocnika, tj. doradcę podatkowego.

Jako pełnomocnik strony - doradca podatkowy sporządź zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej.

42. Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia NSA

Spółka XYZ zajmująca się leasingiem samochodów wymaga ubezpieczenia przedmiotów oddawanych w leasing. W tym celu oferuje ona swoim klientom możliwość zapewnienia im ubezpieczenia. Jeśli zechcą oni skorzystać z owej możliwości. Spółka XYZ zawiera umowę odpowiedniego ubezpieczenia z ubezpieczycielem i refakturuje na nich jego koszt. W deklaracji VAT za luty 2011 r. Spółka XYZ uznała, że takie czynności refakturowania kosztu ubezpieczenia związanego z przedmiotem leasingu są zwolnione z podatku VAT.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie ocenił jednak, że czynność polegająca na zapewnieniu owej ochrony ubezpieczeniowej jest usługą dodatkową wobec usługi leasingu, a zatem powinna być opodatkowana stawką 23%, tak jak usługa główna, tj. leasing.

Powyższe stanowisko podzielił Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie. On również zakwestionował możliwość refakturowania przez Spółkę XYZ usług ubezpieczenia związanych z umową leasingową na rzecz usługobiorców przy zastosowaniu takich samych warunków jak stosowane przez ubezpieczyciela.

Spółka XYZ wniosła skarg ę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie do Wojewódzki ego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Sąd ten uznał, że zgodnie z art. 78 dyrektywy VAT podstawa opodatkowania usług obejmuje równie ż dodatkowe koszty takie jak koszty ubezpieczenia wymagane przez dostawcę od nabywcy lub klienta.

Powyższy sąd podkreślił, że świadczenie obejmujące jedną usługę z ekonomicznego punktu widzenia nie powinno być sztucznie dzielone, by nie zakłóci ć funkcjonowania systemu podatku VAT. W tym względzie sąd ten uznał, że w wypadku świadczenia usługi leasingu wraz z ubezpieczeniem przedmiotu leasingu mamy do czynienia z jedną usługą składającą się z usługi leasingu oraz usługi ubezpieczenia. Zdaniem sądu do podstawy opodatkowania takiego świadczenia usług, obok czynszu leasingu, należy włączyć równie ż koszty ubezpieczenia i do tak ujętej całości świadczenia zastosować jednolitą stawkę podatku VAT właściwą dla usługi zasadniczej, czyli usługi leasingu. Spółka XYZ wniosła skarg ę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego podnosząc, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie dokonał błędnej interpretacji w szczególności art. 2 ust. 1 lit. c), art. 24 ust. 1, art. 28, 73 i art. 78 lit. b) 112 dyrektywy VAT.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 9 stycznia 2014 r. oddalił skargę kasacyjną. W uzasadnieniu orzeczenia powołał się na pogląd prawny zawarty w uchwale NSA z dnia 8 listopada 2010 r. sygn. akt I FPS 3/10 (ONSAiWSA 2011/1/5), w której wskazano, że w świetle art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 z e zm.), podmiot świadczący usługi leasingu powinien włączyć do podstawy opodatkowania tych usług koszt ubezpieczenia przedmiotu leasingu.

W dniu 17 stycznia 2013 r. w sprawie BGŻ Leasing sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. akt C-224/11Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał odmienny wyrok niż przyjął to NSA i uznał, że usługa ubezpieczenia przedmiotu leasingu i usługa leasingu co do zasady stanowią usługi odrębne i niezależne do celów podatku od wartości dodanej. Jako pełnomocnik Spółki XYZ sporządź skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia NSA przyjmując założenie, że doradca podatkowy jest uprawniony do składania tego typu skarg.

43. Skarga do sądu na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej

Decyzją z 14 kwietnia 2010 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w L. określił skarżącemu nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym za grudzień 1999 r. w wysokości (...) zł (...).

Z okoliczności sprawy wynika, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w L. dokonał wobec skarżącego zastosowanie środka egzekucyjnego w postaci zajęcia innej wierzytelności pieniężnej w dniu 29 grudnia 2005 r. W tej też dacie, zgodnie z art. 26 § 5 pkt 2 u.p.e.a., nastąpiło wszczęcie egzekucji. Jednak o zastosowaniu środka egzekucyjnego dłużnik dowiedział się dopiero w styczniu 2006 r.

Na skutek wniesionego przez skarżącą odwołania Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie decyzją z 7 października 2010 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy podkreślił, że w niniejszej sprawie termin przedawnienia rozpoczął bieg z końcem 2000 r. Obowiązujący wówczas przepis art. 70 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) stanowił, że bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek pierwszej czynności egzekucyjnej, o której podatnik został powiadomiony . Z kolei § 4 stanowił, że po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zakończono postępowanie egzekucyjne. Jeszcze przed upływem terminu przedawnienia nastąpiła nowelizacja powyższych unormowań. Poczynając od 1 stycznia 2003 r. przepis art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej stanowił, że bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zakończono postępowanie egzekucyjne.

Organ odwoławczy, powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych, wskazał, że w sprawie nie doszło do przedawnienia zobowiązania, gdyż przed upływem terminu przedawnienia zastosowano środek egzekucyjny. Doszło zatem do przerwania biegu terminu przedawnienia. Wprawdzie o zastosowaniu środka egzekucyjnego podatnik dowiedział się po upływie okresu przedawnienia, lecz w ocenie Dyrektora Izby Skarbowej nie miało to wpływu na przerwanie terminu przedawnienia. Jako pełnomocnik strony – doradca podatkowy - sporządź skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej.

44. Skarga kasacyjna

Decyzją z dnia 20 stycznia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. z dnia 21 października 2011 r., którą określono XYZ zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiące od czerwca 2004 r. do września 2005 r. Organ odwoławczy podzielił bowiem stanowisko organu pierwszej instancji co do tego, że faktury wystawione na rzecz podatnika przez W. sp. z o. o. nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, a zatem podatnik, wobec treści art. 86 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej „u.p.t.u.”) w związku z § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.) - za okres od czerwca 2004 r. do maja 2005 r. oraz art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a u.p.t.u. - za okres od czerwca 2005 r. do września 2005 r., nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w ww. fakturach. Jednocześnie Dyrektor Izby Skarbowej w W. przyjął, że zobowiązania podatkowe za ww. okresy rozliczeniowe – wbrew ocenie podatnika – nie uległy przedawnieniu. Organ odwoławczy wskazał, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. decyzją z dnia 15 grudnia 2009 r. dokonał rozliczenia podatku od towarów i usług za okres od kwietnia 2004 r. do września 2005 r. W tym samym dniu decyzji tej nadano rygor natychmiastowej wykonalności. W dniu 17 grudnia 2009 r. zostały wystawione tytuły wykonawcze obejmujące zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiące od czerwca 2004 r. do września 2005 r., które doręczono podatnikowi 19 grudnia 2009 r. W wyniku podjętych czynności egzekucyjnych tego samego dnia (19 grudnia 2009 r.) dokonano zajęcia ruchomości, co podatnik potwierdził podpisem na protokole zajęcia, pobrano od podatnika częściową wpłatę, którą rozliczono na należne koszty egzekucyjne i powiadomiono go o zajęciu rachunku bankowego, w wyniku czego uzyskano kwoty częściowo regulujące należności wobec Skarbu Państwa. Dyrektor Izby Skarbowej wyjaśnił, że z uwagi na ww. czynności, na podstawie art. 70 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz.U. z 2012 r., poz. 1015 ze zm., dalej „O.p.”), doszło do skutecznego przerwania biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych za miesiące od czerwca 2004 r. do września 2005 r. Skutku tego nie zniweczyło – zdaniem organu odwoławczego – późniejsze uchylenie decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. z dnia 15 grudnia 2009 r. i postanowienia o nadaniu tej decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności. Jedynie za kwiecień i maj 2004 r. bieg terminu przedawnienia nie został przerwany, co skutkowało uchyleniem i umorzeniem postępowania w sprawie rozliczenia podatku od towarów i usług za ww. miesiące.

Rozpatrując skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę strony i za nietrafne uznał stanowisko strony skarżącej co do tego, że zastosowanie w niniejszej sprawie środków egzekucyjnych, w rozumieniu art. 70 § 4 O.p. , należało uznać za nieskuteczne, z uwagi na późniejsze uchylenie decyzji organu pierwszej instancji z dnia 15 grudnia 2009 r. określającej XYZ zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiące od czerwca 2004 r. do września 2005 r. oraz wyeliminowanie z obrotu prawnego postanowienia o nadaniu tej decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności. Sąd pierwszej instancji powołał się w powyższym zakresie na orzecznictwo sądów administracyjnych i przyjął, że czynności egzekucyjne zastosowane w związku z tytułem wykonawczym wydanym na podstawie decyzji wymiarowej, która następnie została uchylona, zachowują moc prawną, ponieważ decyzja ta do pewnego momentu funkcjonowała w obrocie prawnym, wywołując określone skutki prawne, w tym w zakresie postępowania egzekucyjnego, co z kolei ma znaczenie w kontekście regulacji z art. 70 § 4 O.p. Sąd stwierdził, że uchylenie decyzji wymiarowej nie powoduje wyeliminowania jej skutków od początku (ex tunc), gdyż taki stan nastąpiłby jedynie wówczas, gdyby decyzję tę uznano za nieważną i podkreślił, że taki sam pogląd prezentowany jest w orzecznictwie w kwestii uchylenia postanowienia o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności. Jako pełnomocnik podatnika – doradca podatkowy sporządź skargę kasacyjną przyjmując, że nie upłynął termin do jej wniesienia.

45. Wniosek o wznowienie postępowania podatkowego

Decyzją z dnia 11 marca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w T., którą określono M. J., prowadzącemu działalność gospodarczą w zakresie transportu towarów oraz sprzedaży odzieży, za wrzesień 2005r. nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc w kwocie 3.000 złotych.

Organy podatkowe stwierdziły, że podatnik niezasadnie dokonał obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, wynikający z faktur dokumentujących zakup paliwa od "A" spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, bowiem faktury wystawione przez ten podmiot nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. W deklaracjach podatkowych spółka "A" wykazywała po datek od towarów i usług z tytułu sprzedaży paliwa w związku z wystawionymi fakturami.

W stosunku do spółki "A" organy podatkowe wydały decyzje określające zobowiązanie w VAT za poszczególne miesiące 2005 r. oraz zobowiązały spółkę do zapłaty VAT na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT będącego odpowiednikiem art. 21 ust. 1 (c) Szóstej Dyrektywy. W uzasadnieniu decyzji stwierdziły, że firma ta na poprzednim etapie obrotu nie nabyła oleju napędowego od kontrahentów, których faktury posiadała w  dokumentacji

księgowej. Skoro tak, to spółka "A" nie mogła tak że dysponować paliwem, a tym samym nie mogła go odsprzedawać dalej innym przedsiębiorcom.

Organy podatkowe stwierdziły, że spółka "A" była zaangażowana w proceder handlu nielegalnym paliwem, działała w porozumieniu z A. K. – rzeczywistym jego właścicielem i sprzedawcą. Spółka "A" godziła się na pełnienie roli firmanta. Przedmiotem sprzedaży nie był olej napędowy, ale inny produkt ropopochodny, mogący służyć do napędu samochodów ciężarowych wyposażonych w silniki wysokoprężne. Spółka "A" nie była dostawcą towaru, jak wskazywała treść spornych faktur, gdyż nie dysponowała towarem będącym przedmiotem obrotu.

Organy podatkowe nie kwestionowały faktycznych zakupów i używania przez podatnika dostarczonego produktu do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie wykonywania usług transportowych. Organy te nie analizowały (nie ustalały), czy wielkość faktycznych dostaw i cena towaru była zgodna z danymi wymienionymi na zakwestionowanych fakturach.

W związku ze sprzedażą paliwa dokonaną przy udziale między innymi spółki "A" za podatnika VAT został uznany A. K., wobec którego wydane zostały decyzje określające zobowiązanie w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2005 r.

W tej sytuacji, organy podatkowe uznały, powołując się na przepisy art. 86 ust. 2 oraz art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT, że M. J. nie był uprawniony do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez "A". Dla możliwości odliczenia VAT naliczonego z faktur niedokumentujących faktycznych transakcji gospodarczych nie ma znaczenia brak świadomości nabywcy, ani też dochowanie przez niego należytej staranności. Kwestię świadomości i należytej staranności należałoby poddać analizie, gdyby faktury były wystawione przez rzeczywistego sprzedawcę towaru, a sprzedawany towar był faktycznie tym, którego sprzeda ż została tą faktura udokumentowana.

Organy nie wykazały, czy podatnik miał świadomość, że nabyte przezeń paliwo nie jest w istocie olejem napędowym, tylko innym produktem ropopochodnym mogącym służyć do napędu pojazdów wyposażonych w silniki wysokoprężne. Od  decyzji  z  dnia  11  marca  2011  r.  Dyrektora  Izby  Skarbowej  w  Ł.  nie  wniesiono  skargi  do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. W dniu 6 lutego 2014 r. sprawie Marcin Jagiełło przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Łodzi C-33/13 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał postanowienie, w którym  wyraził pogląd, że Szóstą dyrektywę Rady  77/388/EWG  z dnia  17 maja  1977 r.  w sprawie  harmonizacji  ustawodawstw  państw  członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienioną dyrektywą Rady 2001/115/WE z dnia 20 grudnia 2001 r., należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ona temu, aby podatnikowi odmówiono prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej należnego lub zapłaconego z tytułu towarów otrzymanych p rzez niego, na tej podstawie, iż biorąc pod uwagę przestępstwa lub nieprawidłowości, jakich dopuścił się wystawca faktury dotyczącej tej dostawy, uznaje się, że nie została ona rzeczywiście dokonana przez rzeczonego wystawcę, chyba że zostanie wykazane na podstawie obiektywnych przesłanek – bez wymagania od podatnik a podejmowania czynności sprawdzających, które nie s ą jego zadaniem – i ż podatnik ten wiedział lub powinien był wiedzieć, że wskazana dostawa wiąże się z przestępstwem w dziedzinie podatku od wartości dodanej, co ustalić powinien sąd odsyłający. Jako  pełnomocnik  strony sporządź wniosek o  wznowienie  postępowania  podatkowego  przyjmując,  że termin do złożenia takiego wniosku jest zachowany.

Akty Prawne:

Konstytucja

Kodeks postępowania administracyjnego

Ordynacja podatkowa

Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi

Prawo o ustroju sądów administracyjnych

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Zryczałtowany podatek dochodowy

Podatek dochodowy od osób prawnych

Podatek od towarów i usług

Podatek akcyzowy

Zwolnienia z podatku od towarów i usług

Obniżka stawek podatku od towarów i usług

Kodeks karny skarbowy

Kontrola skarbowa

Prawo celne

Prawo dewizowe

Podatek od spadków i darowizn

Podatek od czynności cywilnoprawnych

Podatki i opłaty lokalne

Podatek tonażowy 2014

Gry hazardowe

Podatek rolny

Podatek leśny

Kodeks spółek handlowych

Kodeks cywilny

Trybunał Konstytucyjny

Swoboda działalności gospodarczej

Doradztwo podatkowe

Komisja egzaminacyjna

Zasady pobierania wpisu

Wynagrodzenie doradcy

Opłata skarbowa

Rachunkowość

Zasady ewidencji

Podatkowa księga przychodów i rozchodów

Szczegółowe zasady kalkulacji taryf

Kształtowanie ustroju rolnego

Własność lokali

Regulamin WSA

Prawo pocztowe

Prawo energetyczne

VI DYREKTYWA VAT RADY UE 77/388

DYREKTYWA 2006 112 WE RADY

Traktat o UE

Traktat o funkcjonowaniu UE